Kyk ook: Inleidend. Die skrywer verwar deurlopend Johannes se bekeringsdoop met die christelike doop. Terwyl

Transcription

1 Kyk ook: - Wie is Gideon Aggenbag? - Die doop in perspektief - Is Rom 6:4 en Kol 2:12 die Doopsakrament? - Waarom moes Jesus deur Johannes gedoop word? - Case for Infant Baptism: The Historic Paedo-Baptist Position Inleidend Mnr. Fourie se geskrif bevat n wye spektrum van uitsprake op so n wyse dat dit bykans onmoontlik is om anders op sy menings te reageer as die punt-vir-punt opmerkings soos ek dit in [rooibruin letters in vierkantige hakies] gedoen het. Daarom net eers n paar algemene opmerkings: Mnr. Fourie wil dat suigelingsdoop baie lank ná Christus ontstaan het. Hy skryf bv.: Eers in die derde en vierde eeu nc het kinderdoop sporadies begin voorkom. Die eerste opgetekende geval van kinderdoop is in die derde eeu in Noord-Afrika. Dit is nie juis nie. Reeds in Jesus se leeftyd was doop n bekende praktyk. Minderjarige kinders is saam met hulle ouers gedoop. Soos God n baie bekende praktyk (die besnydenis) uitgesonder het as Sy verbondsteken aan Sy verbondsvolk, net so het Jesus die baie bekende praktyk van doop as teken van dissipelskap uitgesonder en n eie betekenis daaraan gegee. Jesus het ook geen aanduiding gegee van watter van die gangbare vorms van doop (onderdompeling, begieting en besprinkeling) gebruik moes word nie. Daarom is enige vorm daarvan geldig, met die formule wat Hy ingestel het daarby. Ter demonstrasie van die doop van kinders: Kinders is alreeds in die eerste eeu vc saam met hulle ouers met die proselietedoop gedoop. Die oudste rabbynse bronne naamlik die tannaïtiese oorleweringe, maak tallose male melding van heidense suigelinge en klein kindertjies wat saam met hulle ouers in die Joodse religieuse gemeenskap opgeneem is. Natuurlik was dit nie die christelike doop nie, maar dit demonstreer ten minste dat die doop van suigelinge en kinders reeds in Jesus se leeftyd n bekende verskynsel was. Die apostels van Jesus Christus het reeds hele huisgesinne gedoop (1 Kor.1:16; Hand.11:14; 16:15, ens.). Die skrywer verwar deurlopend Johannes se bekeringsdoop met die christelike doop. Terwyl 1 / 59

2 Johannes se doop geen betrekking het op die christelike doop wat drie jaar later deur Jesus ingestel is nie, merk hy o.a. op: Só het Johannes die Doper in die woestyn opgetree. Hy het verkondig: Bekeer julle... sien ons dat Johannes die Doper gedoop het vir die vergifnis van sondes, voordat die Nuwe Verbond gesluit is. Dus is die simbool van die afwassing van sondes deur die doop alreeds bekragtig voordat die Nuwe Verbond gesluit is. Daar is ook dikwels verwarrende uitsprake sowel as teenstrydighede soos: die doop is die teken van die wedergeboorte, en wedergeboorte is die teken van die Nuwe Verbond; die wedergeboorte is die gevolg van geloof, bekering, vergifnis en doop, maar tog is die doop die teken dat die dopeling alreeds wedergebore is; die bewering dat die NG Kerk die bekeringsdoop beoefen (kyk opmerkings by relevante uitsprake hieronder). Mnr. Fourie se hele lyn van betoog impliseer dat gelowige verbondsouers se geloof hulle onverantwoordbare kindertjies geensins ten goede kom (kyk bv. 1 Kor. 7:14) solank hulle nog nie kan glo nie (... kan die ouers ook nie vir die kinders in die Nuwe Verbond by God instaan nie. ). Hulle staan dus buite die Nuwe Verbond en het klaarblyklik dieselfde status as heidense kinders. In verband met Hand. 2:39 merk hy op: In hierdie geval is die belofte dus nie vir suigelinge nie omdat hulle nie die vermoë het om n boodskap aan te neem nie. In Mat. 28:19 sê Jesus: Gaan dan heen na al die nasies toe en en maak mense my dissipels... Hieroor sê mnr. Fourie: Ons kinders word egter volledig by bogenoemde Skrifgedeelte ingesluit aangesien hulle deel is van al die nasies. Hy meen ook dat enige persoon wat nie gedoop is nie, nie in gemeenskap... met die Drie-enige God is nie ( Dit impliseer dat dié wat tot geloof kom in Christus, in gemeenskap gebring word met die Drie-enige God, deur die doop. Dit beteken óók dat iemand wat wedergebore is eers deur die doop in hierdie gemeenskap gebring word. n Verdere verwarring steek ook kop uit wanneer hy sê dat mens eers ná die doop wedergebore kan word. Hy skryf:...omdat wedergeboorte die gevolg is van mense wat tot geloof gekom het, die vergifnis van sonde en die doop.. [Indien dit waar is dat sommige dit sê, dan is hierdie siening by verre in die minderheid en dit strook ook nie met die Bybel of die belydenisskrifte nie.] Die skrywer sien blykbaar die twee onafskeidbare aspekte (tot geloof kom en wedergeboorte) as twee afsonderlike gebeurtenisse: Vir wedergeboorte om plaas te vind moet die dopeling gelowig wees... Ons het dus die onhoudbare mening dat wedergeboorte volg op geloof en doop, maar dan weer is die teken van wedergeboorte die daaropvolgende doop. Dit is opvallend dat die skrywer geen melding maak van die mees bekende, ooglopende en 2 / 59

3 fundamentele uitinge van die gereformeerde leer nie, naamlik die belydenisskrifte. In plaas daarvan hou hy bedenklike uitsprake van teoloë voor, soos dié van prof. Adrio König wat (volgens skrywer se aanhalings) meen dat n voorstander van die suigelingdoop in skaakmat is indien hy sou gevra word om net een plek in die Bybel te wys waar kinderdoop voorkom. Ook onskriftuurlike besluite van die Algemene Sinodes word voorgehou om sy (die skrywer se) saak te versterk. Nader aan die einde van mnr. Fourie se geskrif het ek min opmerkings gemaak, omdat vele van daardie gedagtes redelik losstaande van mekaar is en meestal alreeds vroeër beantwoord is. Ds. Gideon Aggenbag (Ds. Gideon Aggenbag het opgegroei in die AGS. Op 40-jarige leeftyd het hy n intensiewe studie van die doop onderneem. Op 42 het hy op Stellenbosch gaan studeer as NG Kerk predikant, waar hy ook sy skripsie oor die doop geskryf het. Hy is nou n emeritus (afgetrede predikant) en nog baie aktief. Hy beskou die Bybelse inhoud as die onfeilbare, betroubare, geïnspireerde en heilige Woord van God, en die suiwer verkondiging van die evangelie bly nog steeds sy eerste prioriteit. Hy verwerp ten sterkste die beginsels van historiese kritiek en die meegaande herinterpretasie van die Bybel.) Hier volg Philip Fourie se artikel nou met my kommentare tussenin. ********************** DIE VERWARRING IN DIE KERK OOR DIE DOOP Philip Fourie Inleiding Gaan dan na al die nasies toe en maak die mense my dissipels: doop hulle in die Naam van 3 / 59

4 die Vader en die Seun en die Heilige Gees, en leer hulle om alles te onderhou wat Ek julle beveel het. En onthou: Ek is by julle al die dae tot die voleinding van die wêreld. (Matteus 28:19, 20) Hierdie was die laaste woorde van Jesus, opgeteken in Matteus, voor Sy hemelvaart. Die opdrag wat ons van Christus gekry het, is om die Evangelie te verkondig aan al die nasies en hulle te doop. Hierdie opdrag klink dalk duidelik en eenvoudig, maar die doop en die toepassing daarvan is n aspek van die Christelike geloof waaroor daar twee uiteenlopende standpunte ontwikkel het, naamlik die doop van kinders of van volwassenes. Sedert die Hervorming in die sestiende eeu het n groot aantal kerke ontstaan wat bekeringsdoop of geloofsdoop toepas, wat deur onderdompeling aan die dopelinge bedien word. Die doop van suigelinge word nie aanvaar deur hierdie groep as n geldige manier om die doop te bedien nie omdat hierdie kerke geloof as n voorvereiste vir die doop sien. Hierdie sluit onder andere die volgende kerkgenootskappe in: die Baptiste, die Pinksterkerke, die Sewendedag Adventiste, asook die meeste onafhanklike Charismatiese kerke. [Natuurlik is geloof n voorvereiste vir die doop. In die verbond geld die geloof van verbondsouers egter ook vir hulle kinders (1 Kor. 7:14), dus nie noodwendig die geloof van die dopeling self nie. Hier mag nie vergeet word nie: dat ons onder dieselfde verbond staan as wat God met Abraham gesluit het (Gen. 17:7; Gal. 3:7,29), en God het nog nooit van Sy plan afgesien dat kindertjies van verbondsouers, weens hulle ouers se geloof, in die verbond ingesluit is en ook die verbondsteken moet ontvang nie (Gen. 17:12).] Kerkgenootskappe wat die kinderdoop toepas, sluit onder andere die volgende in: die Lutherse, Presbiteriaanse en Metodiste Kerke; asook die Rooms-Katolieke, Anglikaanse en Ortodokse Kerke. Die Afrikaanse Susterskerke beoefen ook tans die kinderdoop. Hierdie doop word beskryf as die bediening van die doop aan kinders van gelowige ouers. Volgens hierdie praktyk moet kinders van gelowiges gedoop word omdat God die kind van die begin af insluit in Sy verbond met die gelowige ouers. [Dít kan nie weerlê word nie. Kyk hierbo. Ons moet duidelik onderskei dat insluiting in die verbond (en selfs die verbondsteken / doop) nie n waarborg is van redding /ewige lewe nie (Mat. 20:16; Ef. 1:4; 1 Kor. 10:5-11). Wedergeboorte is die een onontwykbare voorwaarde wat Jesus gestel het (Joh. 3:3). Maar insluiting in Sy verbond beteken nie noodwendig dat die kindjie reeds gewederbaar (gered) is nie, want vir die wat groot gaan word, gaan wedergeboorte volgens Jesus self, nodig wees. 4 / 59

5 Die volgende vraag kom as vanself op: Wat dan van kindertjies wat sterf vóórdat hulle wedergebore is? Eerstens lees ons in 1 Kor. 7:14 dat die kindertjies van gelowige (verbonds)ouers heilig (=God se eiendom) is op grond van hulle ouers se geloof. Ter verduideliking mag ons hier onthou dat God Abraham se geloof vir hom as geregtigheid gereken het, en op grond van daardie geloof ook Abraham se kinders in die verbond ingesluit het. Die voorwaarde van geloof en wedergeboorte geld dus nie vir die kindertjies solank hulle onverantwoordbaar is nie. Tweedens: Wat dan van die heidense kindertjies wie se ouers nie tot geloof gekom het nie? Is hulle dan verlore? Dit pas ons nie om hieroor te spekuleer nie, want die Bybel maak geen uitsprake daaroor nie. Ons laat daardie kwessie rustig in die veilige hande van God. Hy is immers getrou, regverdig, alwys, genadig, barmhartig, liefdevol en goed.] Het jy al gewonder wie is reg en wie is verkeerd? Die verstaan van die doop tussen hierdie twee groepe is so verskillend. Almal kan tog nie reg wees nie! Iewers verstaan iemand die Bybel verkeerd. Ten einde hierdie argument beter te verstaan, moet ons n aantal vrae vra... Is die kinderdoop of die volwassedoop Bybelgefundeerd? [Beide is Skrifgefundeerd net nie óórdoop nie!] Op watter Skrifgedeeltes is die verskillende partye se argumente gegrond? Indien sommige van die betrokke Skrifgedeeltes nie van toepassing is soos deur een van die partye beweer nie, wat is dan die regte verstaan van hierdie Skrifgedeeltes? [Net één antwoord: laat die Skrif homself verklaar, en vermy daardeur simplistiese eie uitleg (2 Pet. 1:20).] Geleerdes argumenteer al vir eeue oor die regte toepassing van die doop en verskil steeds daaroor. Meestal spat die partye uitmekaar sonder n oplossing van enige aard. Die doop word gevolglik die kruispunt waar gelowiges en kerke se paaie uiteen loop en Christene selfs die rug na mekaar toe draai. Gevolglik vermy geestelike leiers eerder die kwessie oor die doop en geen vordering word gemaak om n helder en algemeen aanvaarde standpunt oor die doop te vind nie. [Ons mag toegee dat vele geestelike leiers (van albei oortuigings) die kwessie vermy omdat hulle só baie aspekte rondom die doop nie verstaan nie soos die onderskeiding tussen die bekeringsdoop deur Johannes die Doper en die Christelike verbondsdoop wat deur Jesus Christus drie jaar daarna ingestel is, die spesifieke rede waarom die sondelose Jesus deur Johannes gedoop is, ens., ens.] 5 / 59

6 Dan vra sommige mense of hierdie stryd oor die doop die moeite werd is? Tog is die doop een van die fondamentstene van die geloof en ons as gelowiges behoort n poging aan te wend om hierdie saak uit te pluis. Ten einde n relevante bespreking te hê, kan ons die dooppraktyk van die Afrikaanse susterskerke vergelyk met die van die verskeie kerkgenootskappe wat die bekeringsdoop toepas. Die susterskerke bestaan uit die NG, die Gereformeerde (GKSA) en die Hervormde Kerke. Hierdie kerke het die grootste ondersteunings-netwerk in Suid-Afrika en is dus n logiese vertrekpunt. 1 Die situasie in die kerk oor die doop Aangesien die susterskerke naastenby dieselfde siening oor die doop het, gaan as voorbeeld vir ondersoek slegs die NG Kerk se besluite oor die doop in oënskou geneem word. In 1986 het Bybelkor die kursus Dank God ek is gedoop gepubliseer. Hierdie kursus was in samewerking met die Algemene Kommissie vir die lidmaattoerustingsprogram van die NG Kerk uitgegee. Die opskrif van die inleidende hoofstuk is: Alles is nie pluis nie. Alhoewel die boek nie meer beskikbaar is nie, word hierdie kursus deur Bybelkor van nader beskou, aangesien die doopformulier wat vandag nog in die NG Kerk gebruik word, dieselfde is as wat in die Bybelkorkursus opgeteken is. Dit was dus vir my die logiese beginpunt vir die bespreking van die NG Kerk se dooppraktyk. [Die vraag kom na vore: waarom is die logiese beginpunt dan nie die Gereformeerde Belydenisskrifte nie? Al die gemelde denominasies onderskryf dit immers, en geen ander geskrif of uitsprake (wat dikwels teologiese afwykings bevat) het dieselfde aanvaarding as dié geskrifte nie.] n Lys van talle vrae word in hoofstuk 1 ( Alles is nie pluis nie ) van dié boek gevra. Een interessante vraag wat die skrywers van hierdie boek vra, is: Sê die kerk nie dalk meer (of minder) oor die doop as wat die Bybel daaroor te sê het nie? Die publikasie Dank God ek is gedoop [Mens sou dit ook kon verwoord: Dank God ek dra Jesus se trou-teken ( trouring ).] h et nie veel gehelp om die kwessie oor die doop op te los nie. Dit het nie n lang lewe gehad nie en is ook nie meer beskikbaar nie. Bybelkor het hierna aanbeveel dat dr Adrio König se boek Christelike doop én bekeringsdoop? bestudeer word. In hierdie boek lewer dr König die volgende waardevolle bydraes: [Waarom vir prof. König uitkies as verteenwoordigend van die gereformeerde beginsels? Waarom nie die Gereformeerde Belydenisskrifte nie? Dieselfde vraag geld ook vir die besluite van n dwalende 6 / 59

7 NGK Sinode] 1 Ons het nie van Jesus n bevel gekry om kinders te doop nie. [Prof. König (soos hier aangehaal) is oor-simplisties. Skrif verklaar Skrif. Verbondskinders moet ook die verbondsteken ontvang. God het nog nooit van plan verander en die kinders uit die verbond uitgesluit nie (Gen. 17:9-14; Gal. 3:7,29; 1 Kor. 7:14]. Christus het sy bloed nie minder vir die kindertjies as vir volwassenes vergiet nie. (NGB Art.34).] 2 Die probleem is nou dat die drie Afrikaanse Kerke n taamlike fundamentalistiese Skrifbeskouing aan hulle lidmate oordra... Dis dan die maklikste ding in die wêreld vir iemand wat die kinderdoop verwerp, om net te vra: Wys my net een enkele keer waar die woord kinderdoop in die Bybel voorkom. En daarmee is jy dan in skaakmat geplaas. [Dan sou prof. König ook maklik in skaakmat geplaas kon word: Wys my net een plek in die Bybel waar God met die woord drie-enige God beskryf word; waar pertinent staan dat Jesus nooit gesondig het nie; dat Jesus nooit gelieg het nie; dat Hy nooit owerspel gepleeg het nie; ens., ens. Of is Skrif verklaar Skrif n té moeilike begrip?] Omdat ons lidmate glad nie op n meer genuanseerde wyse met die Bybel kan omgaan nie, besluit predikante dan om maar kortpad te kies en allerlei kwinkslae te gebruik om lidmate tog tevrede te probeer hou n gebruik wat hom dan weer wreek as hierdie lidmate die anderkant hoor, omdat dié kant vir hulle baie oortuigender klink in terme van n fundamentalistiese Skrifbeskouing. [Dit is nie duidelik wat König bedoel nie met Omdat ons lidmate glad nie op n meer genuanseerde wyse met die Bybel kan omgaan nie. Dat predikante besluit om maar kortpad te kies en allerlei kwinkslae te gebruik om lidmate tog tevrede te probeer hou is nie n oortuigende argument nie. Dit is juis wanneer simplistiese, eie Skrifuitlegging [die kort pad wat aan predikante toegedig word) vermy word, en die Skrif liewer toegelaat word om Homself te verklaar (2 Pet. 1:20), dat fundamentalistiese Skrifbeskouing tot sy reg kom.] Gevolglik verloor kerke wat die kinderdoop aanvaar, reëlmatig lidmate na kerke wat die kinderdoop verwerp. [Eenvoudig omdat n simplistiese eie uitleg van die Skrif toegepas word.] 3 Oor dekades heen was hierdie oordoop van lidmate een van die grootste faktore in die groei van die Pinksterkerke in Suid-Afrika. Hulle kon hulle daarop beroem dat hulle nie mense vir hulle kerke probeer wen nie, maar net eenvoudig mense doop soos hulle dit verstaan het, en dat die meeste van hierdie mense dan op so 'n wyse deur hulle eie kerke behandel is dat hulle sonder slag of stoot na die Pinksterkerke oorgegaan het. [Met oordoop word die aanvanklike 7 / 59

8 doop waarmee God Sy liefde en verbondstrou bevestig, ongelukkig verwerp. Dit word dan vervang met n doop waarin die dopeling graag sý/háár geloof/bekering wil bevestig. Prof. König behoort te wéét dat God nooit gevra het dat ons ons geloof van ons kant af moet bevestig d.m.v. die doop(-teken) nie! Die doop is uitsluitlik n teken van God aan die mens, en nie andersom nie.] Met die koms van die onafhanklike Charismatiese kerke het hierdie uittog natuurlik net versnel. Daar is statistiek wat toon dat die NG Kerk teen die 1990's alreeds omtrent 'n halfmiljoen lidmate verloor het. Oordoop was een van die grootste oorsake van hierdie uittog. [- wat n verwerping van die verbondsdoop impliseer. Ook n gevolg van die (simplistiese) verwarring met die bekeringsdoop van Johannes.] Dit bly een van die vreemdste verskynsels in die geskiedenis van die kerke wat die kinderdoop beoefen, dat hulle nooit 'n deurtastende ondersoek gedoen en maatreëls getref het om hierdie uittog te probeer stuit nie. [Maatreëls waardeur die suiwer leer dan prysgegee word en on-bybelse oortuigings geakkommodeer word soos ook die viering van die doop? As God dit nodig geag het, sou Hy dit so verorden het. Daarby verwerp die NGB alle menslike uitdinksels wat mense sou wil invoer om God te dien en om, op watter manier ookal, die gewetens daardeur te bind en te dwing (Art. 32)] Daarteenoor sê die Algemene Sinode van die NG Kerk dat mense nie noodwendig oor die doop na ander kerke oorgaan nie, wat hemelbreed verskil van dr König se omtrent n halfmiljoen. Dr König het ook die volgende waardevolle ondersoek gedoen oor die redes waarom lidmate hul weer laat doop en waarom hulle begin twyfel het in die geldigheid van hul kinderdoop. n Vraelys is uitgestuur aan 510 oorgedoopte mense, waarvan 362 na n ander kerk oorgegaan het. Hier volg dr König se bevindinge (Oordoop: Waarom? En Daarna, Lux Verbi. BM1997): Twee redes het die ander heeltemal oorheers: - Ek is gelei deur die Gees, 93%. - Die doop is 'n stap van gehoorsaamheid/bekering, 93%. 8 / 59

9 Drie ander redes het ook sterk na vore gekom: - Deur Bybelstudie op my eie, 65%. - Weens 'n besondere geestelike ervaring, 58%. Al is kinderdoop reg, is grootdoop nog noodsaaklik, 53%. Een ander rede was opvallend: - Kinderdoop is verkeerd, 50%. Dr König vervolg dan: Verreweg die meerderheid mense wat oorgedoop is, sou dus waarskynlik iets soos die volgende sê: "Ek het my laat doop omdat die Heilige Gees my oortuig het dat die grootdoop noodsaaklik is as 'n stap van gehoorsaamheid en 'n getuienis van my bekering. [Geen Bybelse begronding nie, net ervarings en emosies. Die aanspraak op die leiding van die Heilige Gees blyk dikwels slegs n emosionele aanspraak en dikwels on-bybels, te wees.] Heelwat sou ook iets byvoeg soos: Die Gees het my gelei deur Bybelstudie wat ek op my eie gedoen het... Dr König het ook bevind dat die lidmate wat hulle wel laat oordoop het, graag bystand vanaf die kerk wou beleef het in die tyd wat hulle gedoop is. [Blykbaar beteken bystand hier goedkeuring?] 2 Die verwarring in die kerk oor die doop Die probleem is dat baie lidmate wat as kinders gedoop is, begin twyfel oor die geldigheid van hul kinderdoop. [Slegs omdat hulle deur die simplistiese wederdoperse verstaan oortuig is]. V 9 / 59

10 olgens dr König glo hierdie lidmate aan n meer simplistiese verklaring van die Bybel waarvan sommige teoloë se uitleg hulle moeilik sal oortuig. Gevolglik is die kerk steeds besig om lidmate te verloor aan mense wat oorgaan na ander kerke wat volgens meer fundamentalistiese Bybelvoorskrifte doop. [En hierdie stelling laat die aap uit die mou!! Lidmate wat glo aan n meer simplistiese verklaring van die Bybel, loop oor na ander kerke wat volgens meer fundamentalistiese Bybelvoorskrifte doop. Simplisties word hier gelyk gestel aan fundamentalisties wat misleidend is. n Simplistiese verklaring beteken om nie al die relevante uitsprake/aspekte in ag te neem nie, terwyl n fundamentalistiese verstaan beteken om alle Bybelse uitsprake letterlik, op gesigswaarde, te glo en te aanvaar. Dít is n baie groot verskil.] Die Algemene Sinode het hierdie situasie tydens die sinodesitting van 2007 soos volg beskryf: Buiten die krisis rondom die "grootdoop teenoor kinderdoop", wat homself siklies deur die gang van die geskiedenis in die kerk herhaal, is daar in ons tyd sekere faktore wat die gesprek oor doop nog meer dringend en meer kompleks maak. Die krisis word deur die kerk as n integriteits- en geloofwaardigheidskrisis beskryf en word hoofsaaklik beleef deur diegene wat met groot erns hulle geloof in God wil uitleef en aan Hom gehoorsaam wil wees. [D.m.v. hulle eie teken eerder as n toegewyde lewenstyl soos wat God van ons vra?!] Die manier waarop die kerk die krisis oor jare hanteer het, het dit net verder uitgerek. Die kerk kon nog nooit daarin slaag om die krisis oor die doop af te handel nie. Denominasies wat volgens n meer fundamentalistiese [simplistiese?] verklaring van Bybelvoorskrifte doop, beleef nie krisisse rondom die doop nie; trouens hulle is dikwels verbaas dat daar n krisis in die NG Kerk oor die doop is. In n poging om die krisis tot n einde te bring, het die Sinode reeds in 2004 die volgende besluit daaroor geneem: 1. 1 Die Algemene Sinode besluit om sinodes en kerkrade weereens dringend aan te moedig om groot erns te maak met die verantwoordelike vertolking van die doop en nagmaal soos ons 10 / 59

11 dit verstaan binne die Gereformeerde verstaan van die evangelie van die genade. 1.2 Die Sinode moedig kerkrade aan om gesamentlike doopvierings in die erediens verder te ontwikkel en uit te bou. [Is dit die verantwoordelike weg (1.1)? Kyk NGB Art. 32 hierbo.] 1.3 Die Sinode versoek gemeentes om nie met hierdie viering die suggestie van 'n herdoop te laat posvat nie. 1.4 Die Sinode moedig kerkrade ook aan om die moontlikheid van individuele doopvierings in die erediens en in kleiner groepe in die gemeente te ontwikkel. In 2004 word doopvierings deur die Algemene Sinode (AS) ingestel in n poging om n oplossing te vind vir die krisis waar volwassenes wat as kinders gedoop is, nou aan rituele moet deelneem deur hul vingers in n bak water te druk. [Kyk hieronder.] Dit is veronderstel om die dopeling te herinner aan sy doop van jare gelede. Die AS beveel die volgende aan ten opsigte van doopvierings: - By belydenisaflegging steek die lidmaat sy hand in die doopvont as herinnering aan sy eie doop van jare gelede. - n Kers word aangesteek, en - dat die ouers, as die interim draers van die boodskap van genade, n prominente rol in die seremonie moet speel. [ Inderdaad n krisis van verwarring: Hierbo word dit genoem n poging om n oplossing te vind vir die krisis waar volwassenes wat as kinders gedoop is, nou aan rituele moet deelneem deur hul vingers in n bak water te druk.!! Het dié ritueel, met kerse en al, dan nie nou geword soos die goue kalf vir die Israeliete in die woestyn nie?] In Dank God ek is Gedoop word die vraag gestel: Sê die kerk nie dalk meer (of minder) oor die doop as wat die Bybel daaroor te sê het nie? Die praktyk van doopviering word nêrens in die Skrif vermeld nie en is dus basies on-bybels. In die geval van doopvierings, sê die kerk wel meer oor die doop as wat die Bybel daaroor te sê het. 11 / 59

12 Hierdie is n voorbeeld van die ontstaan van n on-bybelse, mensgemaakte tradisie. n Mens kan vra: Watter ander vorms van tradisie sal ons nog vorentoe sien?. n Mens kan ook net sowel vra: Watter ander on-bybelse, mensgemaakte tradisies, soos doopviering, is nie al in die verlede deur gereformeerde kerke ingestel nie?. Die Skrif is egter helder en duidelik oor die doop en moet die finale sê hê. Die AS beveel ook die volgende aan: 5. Gereformeerde verstaan van die doop: Die Taakspan vir Leer en Aktuele Sake se verslag oor die Betekenis en Gebruik van die Doop het tot lewendige bespreking gelei. Die saak is verwys na 'n tydelike kommissie wat na oorleg met mekaar die volgende voorstel gedoen het: NB: Enige suggestie in die media van 'n "bekeringsdoop" naas die Christelike doop (Beeld en Burger) is sonder enige gronde. Hier volg die finale besluit oor die doop: 1. Die AS neem bogenoemde verslag in ontvangs as vertrekpunt vir omvattende gesprek aangaande doop en doopviering. 2. Die AS bevestig dat die Christelike doop vanuit die radikaliteit van genade, as ononderhandelbaar beskou word. 3. Met groot begrip vir die kragtige betekenis van simbole en rituele en met behoud van die Christelike doop as eenmalige sakrament (vir kinders en volwassenes) dra die AS dit aan al die sinodes op om te besin oor toepaslike rituele waardeur gedoopte lidmate van die werklikheid van God in hulle lewe kan getuig. 12 / 59

13 4. Sodanige rituele sal ook net gevier kan word deur persone wat hulle Christelike doop erken. 5. Die Algemene Sinode gee aan die Algemene Diensgroep: Gemeente Ontwikkeling, opdrag om die sinode te bedien met n eenvoudige en helder beleid en voorstelle aangaande doop, doopviering en kindernagmaal en kategese, wat beide ons tradisie en die praktiese bedieningskonteks van ons dag in ag sal neem. [Die Sinode wyk hiermee af van die Bybel en belydenisskrifte, en laat tradisie en (veral) die praktiese bedieningskonteks van ons dag (humanistiese modernisme) die laaste woord spreek.] ( ) Tydens die sinodesitting van 2007 word die besluite van die 2004 Sinodesitting herhaal as huidige besluite en die AS gee opdrag aan die Algemene Diensgroep: Gemeente Ontwikkeling om die Sinode te bedien met n eenvoudige en helder beleid en voorstelle aangaande die doop. Die verslag oor die Betekenis en gebruik van die doop word ook aanvaar as uitdrukking van die NG kerk se verstaan van die doop en leraars en kerkrade word versoek om toe te sien dat dit so gevier word. Hiermee erken die Sinode dat hulle tot op datum nie n eenvoudige en helder beleid aangaande doop en doopviering gehad het nie. Sedert 2004, of selfs 1998, kon die NG kerk nog nie finaliteit bereik nie. Die Sinode skryf ook voor dat helderheid verkry moet word deur die verantwoordelike vertolking van die doop... soos ons dit verstaan binne die Gereformeerde verstaan van die evangelie van genade. Verder moet die helder beleid en voorstelle beide die tradisie en praktiese bedieningskonteks in ag neem. Wat opvallend is by nadenke oor hierdie aanhaling, is dat die vraag na vore kom: Watter gewig het die Skrif self teenoor die tradisie van die gereformeerde kerke in die beoordeling van die doop? Beskou die kerk dan nie hul eie interpretasie van die Skrif bó die van die primêre bedoeling van die Bybelse teks nie? 13 / 59

14 Kom ons kyk eers na die volgende Skrifgedeelte: Matt 15 1 In dié tyd het daar Fariseërs en Skrifgeleerdes van Jerusalem af by Jesus gekom en Hom gevra: 2 Hoekom verontagsaam u dissipels die oorgelewerde gebruike van die voorgeslagte?... 3 En Jesus antwoord: Waarom verontagsaam julle self die gebod van God ter wille van julle oorgelewerde gebruike? So ontneem julle die woord van God sy gesag ter wille van julle oorgelewerde gebruike... 9 Dit help niks dat hulle My probeer dien deur leerstellings van mense as gebooie van God voor te hou nie. Die Fariseërs het honderde kleinlike reëls aan God se heilige wet as deel van hul interpretasies toegevoeg, en die mense probeer dwing om ook húlle wette getrou na te kom. Hierdie mense het gereken dat hulle God se wil ten opsigte van elke aspek van die lewe ken. Sommige godsdienstige leiers probeer vandag nog om hulle eie interpretasies en regulasies naas en selfs bó God se Woord te plaas. Dit veroorsaak net verwarring onder gelowiges en buitendien is dit afgodsdiens om n menslike interpretasie van God se Woord net so belangrik soos die Skrif self te ag. Dit is veral gevaarlik om nie-bybelse standaarde vir ander mense te stel en dan te verwag dat hulle volledig daaraan moet voldoen. [Hierop moet ook die skrywer en veral die wederdoperse standpunte bedag wees!!] Uit bogenoemde blyk dit dat Jesus mense waarsku teen tradisie wat hoër as die Woord self geag word en dat n mens Hom eerder teengaan as wat jy Hom dien, as jy wel sulke tradisies uitleef. Ons kom nou terug by die krisis waarin die kerk homself bevind. Tydens die Sinodesitting van 2007 is die praktyk van kinderdoop uitgewys as n aspek wat bydra tot die integriteits- en geloofwaardigheidskrisis in die kerk. Die kerk vra om hulp vir die bevordering van n helder beleid maar in dieselfde artikel skryf die AS dat die Christelike doop vanuit die radikaliteit van genade, as ononderhandelbaar beskou word. Die kerk is dus duidelik bewus van die situasie oor die doop maar hoe beplan die kerk om enigsins vordering te maak oor die kwessie van die doop as die kerk die saak in beginsel as ononderhandelbaar sien? Myns insiens is die rede waarom hierdie krisis so uitgerek word, dit dat die kerk rondom die probleem wil werk en eerder die simptome wil behandel, soos om 14 / 59

15 doopvierings in te stel, as om die werklike probleem aan te spreek. Dan sal ons ook moet vra: Is die probleem dat die kerk die kinderdoop verkeerd verstaan of is die probleem dat die kerk die doop as sulks verkeerd verstaan? [Dit is dus vir die skrywer n uitgemaakte saak dat die gereformeerde leer die doop verkeerd verstaan!] Matt Daardie tyd het Jesus gesê: Ek prys U, Vader, Here van hemel en aarde, dat U hierdie dinge vir slim en geleerde mense verberg het en dit aan eenvoudiges bekend gemaak het. 26 Ja, Vader, so was dit u genadige bedoeling. Matteus 11:25-26 is n bevestiging dat die woord se betekenis op n eenvoudige manier verstaan kan word. God het hierdie dinge, die betekenis van Jesus se woorde en dade, verberg vir slim en geleerde mense, die offisiële geestelike leiers van die volk wat in hulle trots geweier het om hulle te bekeer. Hy het dit daarteenoor aan eenvoudiges bekend gemaak wat soos kinders was in vergelyking met die slimmes. Maar hoe moet die Skrif bestudeer word om die ware boodskap te verstaan? [Die implikasie is hier dat groot-dopers dié wat van hulle verskil (die kinderdopers? ) as die (dwalende) slim en geleerde mense beskou, en vir hulleself die status van die eenvoudiges opeis. Die eenvoudige verstaan beteken nie om kortpad te vat en eie uitlegging aan Skrifgedeeltes te gee nie (2 Pet. 1:20), maar om die Skrif verantwoordelik te ondersoek (Hand. 17:11) en kinderlik te glo wat jy daar vind. Eenvoudig staan nié gelyk aan simplisties / vereenvoudig nie. Om die Skrif te ondersoek beteken om die Skrif homself te laat verklaar.] Hand Die mense daar was ontvankliker as dié in Thessalonika. Hulle het met groot belangstelling na die woord geluister en elke dag die Skrif ondersoek om te sien of dit is soos Paulus sê. Hierdie mense was bereid om tot oortuiging te kom, maar hulle het self die Woord bestudeer om Paulus en Silas se uitleg daarvan te ondersoek. n Persoon moet dus aandagtig luister na leraars maar steeds self die Skrif bestudeer en enige leier/teoloog/geleerde se woorde krities nadink en jou eie siening daaroor vorm. 15 / 59

16 Hos 4 6 My volk gaan te gronde weens gebrek aan kennis; omdat jy die kennis verwerp het, sal Ek jou verwerp, sodat jy vir My die priesteramp nie sal bedien nie; omdat jy die wet van jou God vergeet het, sal Ek ook jou kinders vergeet. Matt Toe antwoord Jesus en sê vir hulle: Julle dwaal, omdat julle die Skrifte nie ken nie en ook nie die krag van God nie. Onkundige mense se onvermoë om deel te neem aan die bespreking, weerhou hulle daarvan om kritiese vrae te vra. Daarom is dit elke lidmaat se plig om op sy/haar eie die Skrif te bestudeer. Die hele Skrif is deur God geïnspireer en moet die finale sê oor enige vraagstuk hê, dus ook oor die doop. Kom ons begin dus ons ondersoek oor die doop deur te kyk na die oorsprong van suigelingdoop deur besprinkeling. 3 Wat en waar is die oorsprong van suigelingdoop deur besprinkeling? [Die oorsprong is nét vanuit die Bybel!!] Om hierdie vraag te beantwoord, is daar hoofsaaklik vier soorte bronne wat geraadpleeg kan word, naamlik die Bybel, historiese geskrifte, kunswerke en grafskrifte. Vir hierdie bespreking gaan ons na die oorsprong van suigelingdoop en besprinkeling afsonderlik kyk. Kom ons begin dus met die oorsprong van suigelingdoop. 3.1 Waar is die oorsprong van suigelingdoop? [Weer: Nét in die Bybel. Dit is só duidelik wanneer die Skrif homself verklaar!! Kyk verder.] 16 / 59

17 Die doop word tans op verskillende maniere toegepas deur onderskeie kerkgenootskappe. Die Afrikaanse Susterskerke is voorbeelde van kerkgenootskappe wat suigelingdoop toepas terwyl die bekeringsdoop deur onderandere die Baptiste kerke toegepas word. Kom ons begin deur eers te kyk na die oorsprong van suigelingdoop in die lig van die Susterskerke se Bybelse verklaring oor hierdie onderwerp. Die Susterskerke meen dat in die tyd toe die Nuwe Testament geskryf is, daar n sendingsituasie was omdat die Evangelie toe aan heidene verkondig is. n Sendingsituasie veronderstel dus dat slegs mense wat tot bekering gekom het, [mét hulle kinders!] gedoop is en daarom word hierdie doop die Bekeringsdoop genoem. [Nee! Die charismatiese (wederdoperse) kerke noem die (slegs) volwasse doop die Bekeringsdoop. Kyk Hand. 19:1-5. Die Susterskerke noem dit die verbondsdoop.] Omdat teoloë van mening is dat in die Nuwe Testamentiese tyd daar n sendingsituasie bestaan het, is daar gevolglik nie bewyse in die Bybel van suigelinge wat gedoop is nie. Verder is die kerk van mening dat die hedendaagse tyd nie meer n Sendingsituasie is nie en daarom word suigelinge gedoop. [Hele huisgesinne is reeds in die NT-tyd gedoop. Kyk o.a. Hand. 16:15; 16:31,33. (Let op dat telkens net die gesinshoof geglo het, maar hul hele huisgesin is saam met hulle gedoop. Ook onder die ou bedeling van hierdie selfde verbond het dieselfde beginsel vir die besnydenis gegeld {Gen. 17:10-12, 23-27})] Maar waar is dan die oorsprong van suigelingdoop? [Kyk net hierbo! Vir meer duidelikheid oor hierdie vraagstuk, gaan ons dus eksterne Christelike bronne raadpleeg. Hierdie Christelike geskrifte (Bylaag A) is saamgestel deur die vroeë kerkvaders in die eerste vier eeue nc.] Geskrifte toon duidelik aan dat in die eerste vier eeue nc, die oorgrote meerderheid dopelinge gelowiges of mense van n verantwoordbare ouderdom was. Slegs Christene wat al in staat was om hul geloof te bely, is in die eerste twee eeue gedoop. Eers in die derde en vierde eeu nc het kinderdoop sporadies begin voorkom. Die eerste opgetekende geval van kinderdoop is in die derde eeu in Noord-Afrika. Die uitbreiding van die praktyk van kinderdoop kan deels toegeskryf word aan die toepassing van nood-doop en ook die doop wat in verband met die besnydenis gebring was. Nood-doop is toegepas wanneer n kind op sterwe gelê het om te verseker dat daardie kind wel die ewige lewe sal ontvang. Die afwassing van sondes speel ook n pertinente rol as rede waarom kinders gedoop is. Die betekenis van die doop as reiniging van sondes het dus verander van n simbool 17 / 59

18 na n werklikheid. Met die uitbreiding van die Christelike geloof het die doop van kinders teenoor die doop van gelowiges in twee uiteenlopende praktyke ontwikkel. Die doop van kinders word die Christelike doop genoem (volgens die NG Kerk se Sinodebesluit) en die doop van gelowiges die bekerings- of geloofsdoop. Na die bekering van keiser Konstantyn in 312 nc, het die Christelike kerk die staatskerk geword en hiermee is kerk en staat versoen. Ons kan aanvaar [Dus is dit maar net n aanname] dat die doop van kinders in die kerk onder die beheer van die bisdom van Rome hierna n al meer aanvaarde praktyk geword het. Dit het dus tot n sekere mate die teologiese basis gevorm vir die doop van kinders. Tydens die Hervorming in die sestiende eeu het die hervormers, soos Luther en Calvyn, teen die Rooms-Katolieke teologie gekies, maar die praktyk van kinderdoop deur besprinkeling behou. Gevolglik beoefen die Afrikaanse susterskerke vandag nog dieselfde praktyk. [Waarom sou Luther en Calvyn hierdie praktyk behou het as hulle bereid was om te sterf vir die regte verstaan van die Bybel?] Steeds is die Bybel ons primêre bron van kennis en daarom sal die meerderheid van mense eerste die Bybel wil raadpleeg vir bewyse van suigelinge wat gedoop is. Om hierdie rede sal lidmate gereeld hul geestelike leiers nader op soek na bewyse van suigelinge wat gedoop is. Teenstrydig met die Susterskerk se eie definisie van n Sendingsituasie in die Nuwe Testamentiese tyd, soek teoloë na bewyse van suigelinge wat gedoop is uit die Nuwe Testament. Teoloë sal dan suigelingdoop probeer verdedig deur te redeneer dat wanneer daar van die doop van volledige huisgesinne in die Bybel geskryf is (Hand 16:14,15; Hand 18:8; 1 Kor 1:16), daar n groot waarskynlikheid is dat daar suigelinge teenwoordig moes gewees het tydens die doop van daardie betrokke huisgesinne en gevolglik ook die doop ontvang het. Baie redenasies kan gevolg word om te probeer bewys dat daar wel suigelinge in daardie betrokke huisgesinne was, maar die feit is dat dit n afleiding is dat suigelinge wel in hierdie gevalle gedoop is. [Indien daar wel onverantwoordbare kinders in daardie huisgesinne was, sou hulle doop in lyn wees met wat God beveel het aangaande die verbond en verbondsteken. Indien hierdie reëlings versuim was, kan dit niks verander aan wat die Woord van God daaroor sê nie. Insgelyks kan die verwerpers van die suigelingsdoop ook nie sê dat daar geen onverantwoordbare kinders was nie. Ons mag onsself maar afvra hoe groot/klein die waarskynlikheid is dat daar in vyf van die destydse aansienlike groot huisgesinne geen jong kinders was nie!] 18 / 59

19 Wat egter baie kommerwekkend is, is dat die geleerdes in die NG Kerk die hedendaagse tydperk nie herken as n sendingsituasie nie, maar terselfdetyd beoefen die NG Kerk ook die bekeringsdoop. [Nie so nie! Die bekeringsdoop het al obsoleet geraak terwyl Johannes die Doper nog gelewe het. Die NG Kerk (en ander gereformeerde kerkverbande wat die drie Formuliere van Eenheid aanvaar) doop met die verbondsdoop wat Jesus Christus by Sy hemelvaart ingestel het. Die doop van kinders/suigelinge was nog altyd n verbondsgegewene.] Vir die bediening van die bekeringsdoop het die NG Kerk ook n formulier vir die doop van volwassenes genaamd: Die Formulier vir die bediening van die doop aan volwassenes. Hierdie formulier is beskikbaar in die Erediens handleiding. [Die feit dat bekeerde volwassenes vir die eerste maal gedoop word, maak nie van die verbondsdoop n bekeringsdoop nie. Daar is net een geldige doop dié wat Jesus ingestel het (Ef. 4:5), en dít was die doop as teken van dissipelskap/ die Nuwe Verbond waarby gelowiges se kinders ingesluit is (bv. 1 Kor. 7:14). Paulus het dan ook die bekeringsdoop (van Johannes die doper) vir volwasse bekeerlinge afgewys as ongeldig en het hulle met die geldige Christelike doop wat Jesus ingestel het, gedoop (Hand. 19:1-5 ).] As die Kerk dan twee teenstrydige verduidelikings het van die hedendaagse bedienings konteks, wat is dan die hedendaagse situasie? Dit blyk dus of hierdie verwarring oor die doop steeds voortduur soos die Sinode self erken het tydens die 2007 Sinodesitting. As die kerk die hedendaagse tyd nie as n sendingsituasie sien nie, beteken dit dat die kerk besig is om die opdrag van God in Matt 28:19-20 te ondermyn. [Die beginsel van die verbondsdoop bly in enige situasie dieselfde: n Volwassene wat tot bekering kom en nog nie gedoop is nie, moet gedoop word, en sy kinders saam met hom. Soos reeds gesê: die skrywer kan nie bedenklike besluite en oortuigings gebruik om sy saak te sterk nie. Hy moes liewer die Belydenisskrifte gekies het om dié verkeerd te bewys. Boonop meen die skrywer self dat gemelde besluite onlogies en vals is (kyk ondertoe). Daarom kan hy nie hierdie besluite gebruik om sy argument te staaf nie.] Bykomend tot hierdie het die volgende ook duidelik geword met die bestudering van die historiese geskrifte in Bylaag A: - Dat daar nie bewyse is uit historiese geskrifte van suigelinge wat in die eerste twee eeue nc gedoop is nie; en, - dat slegs volwassenes gedoop is vir n tydperk nadat die Nuwe Testament afgesluit is. [O ok dít kan niks verander aan die Bybelse beginsels omtrent die verbond en verbondsteken nie.] Dít impliseer dus die volgende: [Dus is die volgende implikasies ongeldig.] 19 / 59

20 - Dat sommige vroeë kerke se oorgang van die bekeringsdoop na suigelingdoop gebeur het in n tyd nadat die Nuwe Testament klaar geskryf is. Dit blyk dus dat suigelingdoop n historiese ontwikkeling is na die derde eeu nc.[nie so nie. Sien my inleidende opmerkings hieroor.] Om hierdie rede is die Susterskerke se klassifisering van die verskillende praktyke van doop in hul toepaslike tydsgleuwe (soos die bekeringsdoop in die Sendingsituasie en suigelingdoop buite hierdie tydsgleuf) onlogies en vals omdat die oorgang tussen die twee sistematies in n tyd gebeur het nadat die Nuwe Testament klaar geskryf was. Die rede vir die oorgang na suigelingdoop is dus n teologiese rede en het niks met n sendingsituasie te doen nie. 3.2 Onderdompeling of besprinkeling Die doop kan op twee maniere toegepas word, naamlik deur onderdompeling of besprinkeling. [en ook begieting. Dit was die drie gangbare gebruike in Jesus se tyd. Die vraag na watter vorm van doop gebruik moet word, is eintlik irrelevant, maar die volgende ter inligting: Die Bybel (oorspronklike Grieks) het abosluut geen aanduiding watter vorm van doop gebruik is nie. Die feit is dat Grieks in Afrikaans kan vertaal volgens die oortuigings van die vertaler. Maar dan moet die omstandighede van die situasie (waar van toepassing) in ag geneem word bv. die doop by Enon en die doop van die Etiopiër deur Filippus. Hier word allerweë vir onderdompeling geargumenteer. Meer oor die afsonderlike gevalle hieronder. Sover ons weet, is daar nie 'n Christelike kerk wat onderdompeling verwerp as 'n geldige manier waarop die doop bedien kan word nie. Daar is egter gereeld vrae oor die geldigheid van besprinkeling. Om dus groter duidelikheid oor hierdie vraagstuk te verkry, gaan ons begin deur die doop van Christus te bestudeer: Mark 1 9 Jesus het in daardie selfde tyd van Nasaret af gekom, en Hy is deur Johannes in die Jordaan gedoop. 10 Net toe Hy uit die water kom, het Hy die hemel sien oopskeur en die Gees soos n duif na hom sien neerdaal. Die Amplified Bible lees as volg: 20 / 59

21 Mark 1 10 And when He came up out of the water, at once He saw the heavens torn open and the Spirit like a dove coming into him. [Dit is moontlik dat Johannes deur onderdompeling of begieting gedoop het, maar meer waarskynlik deur onderdompeling. Die rede hiervoor is die vraag wat Johannes se doop (en die water) in hierdie konteks verteenwoordig / gesimboliseer het. Die water was verteenwoordigend van God se toorn en straf oor die sonde van Sy verbondsvolk, en die doop self met belydenis van hulle verbondsontrou - het die vrymaking / oorlewing van daardie straf gesimboliseer. Kyk in hierdie verband die vooruitskou van Jesus ( die Verbondsengel ) se eerste koms in Mal. 3:1-5. (Water is een van die simbole/tekens van God se toorn/straf in die OT, soos bv. die sondvloed.) Johannes se doop én -water het beslis nie vooruitgewys na die reinigende bloed van Jesus nie. Slegs n bloedige teken (soos o.a. die bloed van offerdiere) kon dit doen. Hierdie is een van die redes waarom Johannes se bekeringsdoop geen verband hou met die Christelike doop wat drie jaar later eers ingestel is nie. Die water in die Christelike doop wys terug na die reinigende bloed van Jesus. Daarom is die mees gepaste vorm (sonder afwysing van die ander vorms) van doop eintlik die besprinkeling dít was immers die voorgeskrewe manier van (simboliese) reiniging met die bloed van offerdiere (Heb. 9:21,22) wat vooruit gewys het na die bloed van Jesus Christus.] Jesus is gedoop in die Jordaanrivier op die ouderdom van 30 en dit is duidelik dat Hy met Sy doop onderdompel is, want daar staan geskrywe dat Hy uit die water uit gekom het (Mark 1:10). Johannes verduidelik ook in Joh 3:23 dat Johannes die doper by Enon gedoop het omdat daar baie water was. Baie water dui nie op besprinkeling nie, trouens, dit dui op onderdompeling. Kyk ook na die volgende: [Die naam Enon (Joh. 3:23) is die Afrikaanse vertaling van die Griekse pleknaam Ainoon, wat beteken Fonteine. Dit was bekend vir die baie syferfonteine in die area. Die oorspronklike teks sê nie dat daar baie water (enkelvoud) was nie, maar baie waters (meervoud). Daar was nie noodwendig groot hoeveelhede water op een plek nie.] Hand 8 36 Onderweg kom hulle toe by water aan, en die amptenaar sê: Hier is water. Wat verhinder dat ek gedoop word? 38 Toe het hy die wa laat stilhou. Filippus en die hofdienaar het albei in die water in gegaan, en Filippus het hom gedoop. [Die engel sê vir Filippus: (Hand. 8:26) Gaan na die pad wat afloop van Jerusalem na Gasa. Hierdie is woestyn / verlate /eensaam. Dan is daar die vertalingsprobleem (Hand. 8:38,39). Die AOV is nie foutief vertaal dat hulle afgeklim het in die water en weer opgekom het uit die water nie, maar dit kon net sowel korrek vertaal gewees het met... en hulle altwee het [van die koets] afgeklim na die water toe, en hy het hom gedoop. En toe hulle van die water af [weer op die 21 / 59

22 koets] opklim... Die vraag is: wat wil die vertaler hê moet daar staan? Hier is ook, soos by Enon, geen bewys watter soort doop daar mee gedoop is nie. By geen een van hierdie gevalle kan onderdompeling as dwingend bewys word nie. Daarom is die vorm wat die doop aanneem, nog steeds irrelevant, solank dit met water is, in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees. Die vraag is ook: veronderstel n mens woon op n plek, soos in n woestyn, waar daar nie genoeg water is om onderdompel te word nie, moet n mens dan eers wag todat jy by n plek kom waar daar genoeg water is om onderdompel te word voor jy gedoop kan word? Dit is ook heel onwaarskynlik dat die tronkbewaarder van Filippi en sy gesin, baie laat in die nag onderdompel is (Hand. 16:25,33).] Dit is dus duidelik in hierdie gevalle (Hand 8:36,38; Joh 3:23 en Mark 1:9,10) dat onderdompeling die algemene aanvaarde wyse was om die doop toe te pas. Wat opvallend is, is dat daar nie onsekerheid onder geleerdes is oor die tegniek wat gebruik is met die toepassing van die doop soos in die Bybel beskryf nie. Die Skrif is duidelik dat onderdompeling die wyse is waardeur die doop bedien was. [Uit bogenoemde kommentaar is dit juis duidelik dat die Skrif glad nie duidelik is hieroor nie.] Maar steeds sit ons met die vraag oor die oorsprong van besprinkeling. Om duidelikheid te verkry oor hierdie vraagstuk, gaan ons soos met die afdeling wat handel oor die oorsprong van suigelingdoop, weer eksterne Christelike bronne raadpleeg, soos aangeheg in Bylaag A. Onderdompeling was in die eerste vier eeue die algemene aanvaarde praktyk. (Kyk gerus na die Didaché in Bylaag A). Die doop was bedien aan ernstige siek kinders en volwassenes deur hulle te besprinkel. Die metode van besprinkeling het met die verloop van tyd meer populêr geword. Tog was dopelinge ten volle deurdrenk met water tydens hul besprinkeling. [Dan wás die doop deur besprinkeling tog geldig??] Hierdie metode van doop het later ontwikkel in n praktyk waar kinders en volwassenes slegs deels besprinkel is. Dit het later ontwikkel in n metode waar dopelinge, hetsy gelowig of nie, [As slegs volwassenes gedoop is, waarom sou ongelowiges gedoop gewees het??] 22 / 59

23 slegs op die voorkop besprinkel is. Dit blyk dus of die toename in die toepassing van besprinkeling deels toegeskryf kan word aan n gemak-faktor. Wat egter opvallend is, is dat die woord baptizo, soos in die Bybel gebruik, die betekenis het van; om te onderdompel. [Nie so nie. Hierdie is die betekenis van bapto (indoop, onderdompel). Sien my volgende opmerking oor baptidzo.] Die Strong s Konkordansie het die volgende verklaring vir bapozō of bap-tid'-zo, soos in die oorspronklike Griekse teks: To make whelmed (that is, fully wet); used only (in the New Testament) of ceremonial ablution, especially (technically) of the ordinance of Christian baptism: - baptist, baptize, wash. [Die skrywer noem hier slegs die gebruiksbetekenisse van baptidzo. Ons moet onderskei tussen oorspronklike (etimologiese) en gebruiks- (semantiese) betekenisse. Op p. 28 van sy boek, The Biblical doctrine of infant baptism, sacrament of the covenant of grace skryf P.Ch. Marcel: it is usage which ultimately determines the significance of a word, much more than it s etymology. Words are of little consequence, provided the thing itself is preserved. Dit beteken in die Nuwe Testamentiese konteks dat doop die betekenis het wat die (semantiese) gebruikskonteks daaraan verleen. Paulus gebruik egter óók die woord doop in die etimologiese sin, wat insluit sink (soos n skip!), verdrink, vergaan (die intensiewe vorm van bapto ). In hierdie sin gebruik hy baptidzo om aan te dui dat ons as t ware onsself verloor is Jesus Christus (sink, verdrink, vergaan)!! Om my bedoeling hiermee te verstaan, kyk asb. my artikel oor Rom.6:3,4 en Kol.2:12 by Is Rom 6:4 en Kol 2:12 die Doopsakrament?.] 4 Die doop en die besnydenis Denominasies wat kinderdoop toepas, plaas n verband tussen die doop en die besnydenis. Die Ou-Testamentiese verbond word die Ou Verbond en die Nuwe Testamentiese verbond die Nuwe Verbond genoem. Die Nuwe Verbond het die Ou Verbond vervang met die dood van Christus en volgens Hebreërs 8:13 is die Ou Verbond nietig verklaar: Heb 8 13 Deur van n nuwe verbond te praat, het God die eerste oud verklaar, en wat oud word en uitgedien raak, sal gou verdwyn. 23 / 59