DALAM MAHKAMAH RAYUAN MALAYSIA DI PUTRAJAYA (BIDANG KUASA RAYUAN) RAYUAN JENAYAH NO: B /2014

Transcription

1 DALAM MAHKAMAH RAYUAN MALAYSIA DI PUTRAJAYA (BIDANG KUASA RAYUAN) RAYUAN JENAYAH NO: B /2014 ANTARA FONG KONG MENG PERAYU DENGAN PENDAKWA RAYA RESPONDEN DIDENGAR BERSAMA RAYUAN JENAYAH NO: B /2014 TEOH CHING YEN... PERAYU DENGAN PENDAKWA RAYA... RESPONDEN [Dalam Perbicaraan Jenayah di Mahkamah Tinggi Malaya di Shah Alam, Selangor dalam Perbicaraan Jenayah No : 45B /2011 Antara Pendakwa Raya Dan 1. Fong Kong Meng 2. Teoh Ching Yen] 1

2 KORAM: TENGKU MAIMUN TUAN MAT, HMR AHMADI HAJI ASNAWI, HMR ABDUL KARIM ABDUL JALIL, HMR PENGHAKIMAN PENDAHULUAN Fong Kong Meng (perayu pertama) dan isterinya, Teoh Chin Yen (perayu kedua), telah didakwa dan dibicarakan secara bersama dengan kesalahan membunuh pembantu rumah mereka yang bernama Isti Komariyah (si mati). Pertuduhan terhadap mereka adalah seperti yang berikut: Bahawa kamu bersama-sama di antara hingga secara niat bersama bertempat di rumah No 90, Jalan SS 2/6 Sea Park, Petaling Jaya, dalam daerah Petaling Jaya, dalam Negeri Selangor Darul Ehsan, dengan niat bersama yang ditakrifkan di bawah s 34 Kanun Keseksaan, telah melakukan bunuh ke atas seorang perempuan warganegara Indonesia bernama Isti Komariyah (No passport AM107987). Oleh yang demikian kamu telah melakukan satu kesalahan yang boleh dihukum di bawah s 302 Kanun Keseksaan (Akta 574) dan dibaca bersama s 34 Kanun yang sama [2] Di akhir perbicaraan, kedua-dua perayu telah didapati bersalah oleh Hakim Mahkamah Tinggi Shah Alam (YA Hakim bicara) atas pertuduhan tersebut dan telah disabitkan. Susulan daripada itu, kedua-dua perayu telah dijatuhi hukuman gantung sampai mati di bawah seksyen 302 Kanun Keseksaan. [3] Tidak berpuas hati, kedua-dua perayu kini merayu ke mahkamah ini terhadap sabitan dan hukuman tersebut. Kami telah 2

3 mendengar rayuan ini pada Setelah mendengar penghujahan kedua-dua pihak, kami telah menangguhkan perkara ini untuk pertimbangan dan keputusan. Berikut ialah keputusan sebulat suara kami. KES PENDAKWAAN [4] Secara ringkas, kes pendakwaan mendedahkan fakta yang berikut: (a) Perayu pertama dan kedua ialah suami isteri. (b) Si mati, seorang warganegara Indonesia dan berusia 21 tahun, telah diambil khidmat oleh perayu pertama sebagai pembantu rumahnya untuk tempoh dua tahun mulai dari hingga (c) Si mati telah tinggal di rumah perayu pertama sejak bersama-sama dengan keluarga perayu iaitu perayu kedua dan anak kembar mereka yang bernama Fong Chun Hoe (SP13) dan Fong Joyee (SP14). (d) Pada pagi , ketika perayu kedua hendak mengejutkan si mati, si mati kelihatan tidak sihat dan tidak boleh bernafas. Perayu kedua kemudiannya meminta suaminya, perayu pertama, untuk membawa si mati ke hospital. (e) Perayu pertama kemudiannya membawa si mati ke Pusat Perubatan Universiti Malaya (PPUM). Ketika tiba di Unit Trauma dan Kecemasan, pemeriksaan ke atas si mati telah dijalankan oleh Dr Victor Au (SP1). SP1 3

4 (f) (g) mendapati si mati telah meninggal dunia. Si mati kemudiannya telah dihantar untuk menjalani bedah siasat untuk mengenal pasti punca kematian. Dr Prasant Naresh (SP15) telah menjalankan bedah siasat ke atas si mati dan merumuskan punca kematian si mati ialah kombinasi faktor-faktor yang berikut iaitu bilateral pneumonia, severe malnutrition dan multiple blunt impacts. SP15 turut mengesahkan pemeriksaan pada jasad si mati menunjukkan antaranya: (i) hampir keseluruhan tubuh si mati terlalu kurus (severe emaciation) dan bertulang; (ii) si mati mempunyai kesan swelling di kedua belah kaki iaitu edema yang disebabkan kekurangan zat makanan; (iii) terdapat bed sores akibat kekurangan makanan dan dehidrasi; (iv) terdapat 39 kesan kecederaan seperti lebam di dahi, bahagian mata, abrasion dan calar di keseluruhan bahagian anggota badan berpunca daripada pukulan yang berlaku dari masa ke masa; (v) terdapat multiple tram line bruising disebabkan oleh kesan pukulan secara paksa atas permukaan kulit si mati; (vi) si mati hanya memiliki kira-kira 200ml blood stain in chest cavity dan ini adalah tidak normal dan telah mengalami infeksi; (vii) kedua belah paru-paru si mati menunjukkan si mati dalam keadaan voluminous; 4

5 (viii) bahagian usus si mati menunjukkan inadequate intake of proper diet over a period of time ; (ix) berat si mati daripada 41kg jatuh kepada 26 kg ketika meninggal dunia menunjukkan si mati menderita severe malnutrition selama lebih kurang 6-8 bulan. [5] Menjadi kes pendakwaan bahawa perayu-perayu telah dengan sengaja menyebabkan si mati kekurangan zat makanan yang teruk (severe malnourished) serta gagal menyediakan rawatan perubatan yang sewajarnya. Perbuatan perayu-perayu melalui ketinggalan salah tersebut telah menyebabkan si mati mengalami kekurangan nutrisi yang teruk dalam jangka masa yang lama dan menjadi punca kematiannya. [6] Pihak pendakwaan seterusnya berhujah perbuatan perayuperayu itu dilakukan dengan pengetahuan bahawa perbuatan tersebut sebegitu sekali berbahaya yang besar kemungkinan menyebabkan kematian si mati dan terjumlah kepada kesalahan membunuh di bawah s 300(d) Kanun Keseksaan. PENEMUAN HAKIM BICARA DI AKHIR KES PENDAKWAAN [7] YA Hakim bicara telah berpuas hati bahawa pihak pendakwaan telah berjaya membuktikan semua elemen kesalahan sepertimana yang diperuntukkan di bawah s 300 (d) Kanun Keseksaan iaitu: (a) Mangsa bernama Isti Komariyah telah meninggal dunia (elemen pertama); 5

6 (b) (c) Kematian Isti Komariyah diakibatkan daripada tindakan oleh perayu-perayu kerana tidak menyediakan makanan dan rawatan perubatan yang sewajarnya kepada si mati (elemen kedua); Tindakan tersebut dilakukan oleh perayu-perayu terhadap si mati tanpa kewajaran (excuse), (elemen ketiga). [8] YA Hakim bicara telah juga mempertimbangkan bahawa pihak pendakwaan perlulah membuktikan tindakan tersebut dilakukan oleh perayu-perayu dengan niat bersama seperti mana yang dinyatakan dalam pertuduhan iaitu dibaca bersama seksyen 34 Kanun Keseksaan. [9] Bagi elemen pertama, YA Hakim bicara mendapati bahawa tidak dipertikaikan si mati ialah Isti Komariyah dan telah meninggal dunia pada Perayu pertama, majikan si mati, telah mengecam si mati dan perkara ini telah juga dinyatakan dalam laporan polis yang dibuat olehnya (eksibit P39). Selain itu, keterangan oleh SP1 dan Encik Ranjit Singh a/l Harban Singh (SP10), Pegawai Penyiasat, juga mengesahkan si mati telah meninggal dunia sewaktu sampai di PPUM dan si mati kemudiannya telah dicamkan melalui gambar yang dieksibitkan sebagai P5. [10] Bagi elemen kedua, YA Hakim bicara mengakui bahawa tiada saksi yang melihat perayu-perayu telah tidak menyediakan makanan atau rawatan perubatan yang sewajarnya kepada si mati. Namun begitu, keterangan mengikut keadaan menunjukkan bahawa si mati telah dinafikan makanan dan rawatan perubatan sewajarnya 6

7 sehingga menyebabkan si mati meninggal dunia dalam keadaan yang tragis. [11] Keterangan mengikut keadaan menunjukkan si mati meninggal dunia dalam keadaan yang menyayat hati dan amat menyedihkan. Tubuhnya terlalu kurus dan bertulang (rangka) dan hanya disaluti kulit umpama mayat hidup. Si mati telah susut berat badannya daripada 49 kilogram kepada 26 kilogram. Kehilangan berat badan hampir 20 kilogram ini telah membawa kepada kekurangan nutrisi yang teruk dalam badan yang menyebabkan pneumonia. Ini berdasarkan keterangan yang berikut: (a) (b) (c) (d) Eksibit P7, latar belakang dan biodata si mati sewaktu mula bekerja di rumah perayu-perayu menunjukkan si mati seorang perempuan muda dan ceria; ID 12 (Laporan Perubatan) bertarikh , menunjukkan si mati dengan berat 49 kilogram; P6 (Laporan Perubatan) bertarikh menunjukkan si mati telah susut beratnya kepada 41 kilogram; P42 (Laporan Bedah Siasat Si mati) menunjukkan berat si mati sewaktu meninggal dunia ialah 26 kilogram. [12] YA Hakim bicara selanjutnya mendapati, berdasarkan gambar si mati di eksibit P5, tubuh si mati macam sekeping papan dan ini menunjukkan bahawa si mati meninggal dunia dalam keadaan sangat kurus dan hanya bertulang. YA Hakim bicara juga berpendapat sekiranya si mati diberikan makanan dan rawatan perubatan sewajarnya, sudah tentu si mati tidak akan mengalami nasib sebegitu. 7

8 [13] Oleh yang demikian, berdasarkan keterangan SP13 dan SP15 jelas menunjukkan si mati telah diabaikan atau dinafikan makanan dan rawatan perubatan oleh perayu-perayu. [14] Bagi elemen ketiga, YA Hakim bicara telah mengambil kira kecederaan-kecederaan pada tubuh si mati yang merupakan salah satu penyebab kematian si mati. Oleh yang demikian, tidak dapat disangkal bahawa pengabaian makanan dan rawatan perubatan yang berterusan terhadap si mati merupakan satu faktor yang menunjukkan bahawa perayu-perayu dengan sengaja membiarkan apa jua yang berlaku. [15] Menurut YA Hakim bicara lagi, seseorang yang normal sudah pasti tidak akan mengabaikan pemakanan dan rawatan sekiranya sudah didapati tidak sihat atau sakit. Namun perbuatan perayuperayu adalah sebaliknya sehingga menyebabkan si mati meninggal dunia. Selain itu, vide laporan bedah siasat oleh SP15, terdapat 39 kesan kecederaan luaran di tubuh si mati. SP15 dalam keterangannya menyatakan si mati berkemungkinan telah diabaikan dan tidak diberikan rawatan perubatan sewajarnya kerana kesan kecederaan yang dialami menunjukkan seolah-olah si mati telah diabaikan untuk satu tempoh yang agak lama. SP15 menyatakan scaring due to the sores on low back, bed sores, commonly found in a person or patient is bed ridden over a period of time. [16] Kecederaan ini mengikut keterangan SP13 disebabkan oleh perbuatan perayu-perayu. SP13 menyatakan bahawa: 8

9 They scold her. I told my father and mother. They scold back her. Sometime beat her with the balloon sticks. They beat at the leg [17] SP15 turut menambah bahawa: All the injuries mentioned in my report are simple injuries which under normal circumstances are not fatal. However, when repeated multiple simple injuries are inflicted over the body and specially in this case over a period of time, they can be fatal [18] YA Hakim bicara juga berpendapat sekiranya perayu-perayu mempunyai hati dan perasaan, sudah tentulah mereka akan menyediakan keperluan asas iaitu makanan dan perubatan terhadap si mati tanpa perlu si mati meminta belas ihsan. Ini merupakan tanggungjawab dan keprihatinan seorang majikan terhadap pekerjanya. Namun dalam kes ini, perayu-perayu tidak langsung berasa bertanggungjawab untuk memastikan si mati dalam keadaan sihat dan selesa bekerja di rumah tersebut. Ini terbukti melalui pengabaian yang telah dibuat oleh perayu-perayu terhadap si mati sehingga si mati menghembuskan nafasnya yang terakhir. [19] Bagi elemen niat bersama, Hakim bicara mendapati si mati dan perayu-perayu tinggal sebumbung. Oleh yang demikian, perbuatan perayu-perayu terhadap si mati telah memenuhi kehendak peruntukan s 34 Kanun Keseksaan iaitu kedua-dua perayu mempunyai niat bersama untuk menyebabkan kematian si mati. Perayu-perayu, sebagai suami isteri dan majikan, telah dengan sengaja mengabaikan keperluan si mati (iaitu makanan dan rawatan perubatan). Oleh yang demikian, secara dasarnya perbuatan perayuperayu terhadap si mati dilakukan secara bersama-sama kerana mereka tinggal bersama dalam rumah yang sama. 9

10 [20] Dalam kes ini, berdasarkan keterangan SP15, si mati telah meninggal dunia kerana kekurangan nutrisi. Keterangan SP13 dan SP14 jelas menunjukkan perayu-perayu gagal menyediakan makanan dan rawatan perubatan sewajarnya sehingga menyebabkan si mati kebuluran. Siapakah lagi yang patut dipersalahkan melainkan perayu-perayu? Didapati di rumah tersebut hanya didiami oleh perayu-perayu, sebagai majikan si mati, dan dua orang anak mereka iaitu SP13 dan SP14. Kegagalan menyediakan makanan dan rawatan perubatan sehingga menyebabkan si mati meninggal dunia merupakan perbuatan yang sengaja dilakukan oleh perayu-perayu. [21] Berdasarkan keseluruhan keterangan saksi-saksi pendakwaan, jelas dan nyata bahawa perayu-perayu telah melakukan kesalahan sepertimana dalam pertuduhan. Dengan itu perayu-perayu telah diarahkan membela diri untuk menjawab pertuduhan. KES PEMBELAAN [22] Kedua-dua perayu (SD1 dan SD2) telah memberikan keterangan secara bersumpah. Secara ringkas, perayu pertama berusia 57 tahun dan bekerja sebagai perunding percetakan dengan anggaran gaji RM Kilang dan pejabat beroperasi di Kajang. Menurut perayu pertama si mati bekerja sebagai pembantu rumah dan mengikut perjanjian kontrak adalah selama 2 tahun. Si mati dijangka akan tamat kontrak sekitar dua minggu selepas tarikh kematiannya. [23] Perayu pertama juga menerangkan tentang tugas-tugas seharian yang dilakukan oleh si mati antaranya mengemas rumah, 10

11 membasuh, memasak dan lain-lain. Kebanyakan masa si mati membantu perayu kedua kerana perayu pertama sibuk dengan kerjanya. [24] Tuntasnya, kedua-dua perayu menyatakan mereka tidak pernah menyekat dan menghalang si mati daripada makan atau minum. Malahan makanan sentiasa ditinggalkan di rumah ketika mereka keluar bekerja atau bercuti. Perayu pertama akan memberikan wang dan perayu kedua akan membeli dan memenuhkan stok makanan di rumah. Perayu kedua menyatakan dia bertanggungjawab sepenuhnya terhadap hal-ehwal pembantu rumah. Menurut perayu lagi, si mati hanya dilarang daripada makan makanan dalam peti sejuk di tingkat atas kerana makanan tersebut dikhaskan untuk anak-anak mereka. Stok makanan berlimpah dan sentiasa ada dan si mati bebas makan dan minum di rumah. [25] Perayu kedua menegaskan bahawa ketika si mati dihantar bekerja di rumah perayu dia bukanlah sepertimana dalam gambar (P7). Si mati lebih kurus berbanding dalam gambar P7. Namun perayu kedua mengakui bahawa dia membuat pemilihan pembantu rumah berdasarkan gambar (P7), oleh sebab itu dia telah memilih si mati. Perayu kedua menegaskan dia tidak tahu sama ada si mati fit to work iaitu layak bekerja dan sihat seperti mana laporan perubatan kerana tidak pernah dimaklumkan, namun mereka terpaksa mengambil si mati bekerja kerana kontrak perkhidmatannya adalah untuk dua tahun. [26] Menurut perayu kedua juga, si mati berkemungkinan kurus kerana rindu akan keluarganya di Indonesia. Perayu kedua menegaskan bahawa mereka tidak pernah menghalang si mati daripada menelefon keluarganya di Indonesia, namun tidak pernah 11

12 melihat si mati membuat panggilan ke sana. Rumah mereka mempunyai telefon dan si mati bebas menggunakannya. Si mati juga bebas keluar rumah kerana satu set kunci rumah akan ditinggalkan bersama si mati apabila mereka keluar rumah untuk urusan luar. [27] Pihak pembelaan turut memanggil Dr Joseph Jacob (SD6). SD6 merupakan seorang doktor psikiatri yang telah memberikan keterangan bahawa si mati berkemungkinan meninggal dunia akibat anorexia nervosa iaitu satu penyakit mental dan psikologi yang penghidapnya akan mengalami masalah atau penyakit gangguan makan. SD6 tidak dapat menyatakan si mati memang sebenarnya mengalami anorexia nervosa kerana ketiadaan semua maklumat perubatan, namun terdapat kemungkinan si mati menghidapnya kerana stok makanan banyak terdapat di rumah tersebut, tetapi si mati memilih untuk tidak makan. Bagaimana pun, SD6 bersetuju, semasa diperiksa balas, bahawa dengan ketiadaan sejarah kesihatan si mati dia tidak boleh menyimpulkan dalam laporannya bahawa si mati meninggal dunia disebabkan oleh anorexia nervosa. [28] Pihak pendakwaan telah mengemukakan saksi sangkalan (rebuttal) iaitu Dr Rabai ah binti Mohd Salleh (SP16), Pakar Psikiatri dari Hospital Bahagia Ulu Kinta. Menurut SP16, berdasarkan gambar-gambar serta dokumen yang dirujuk dalam perbicaraan ini, kes ini melibatkan kekurangan zat makanan yang terlampau. SP16 tidak pasti anorexia nervosa yang menyebabkannya kerana tiada keterangan yang cukup untuk menentukan kriteria yang diperlukan. Bagaimanapun beliau bersetuju ada kemungkinan kecil (possibility) bahawa si mati menghidapi anorexia nervosa, namun tanpa sejarah 12

13 kesihatan si mati, SP16 tidak boleh menyatakan bahawa kematian si mati disebabkan oleh anorexia nervosa. KEPUTUSAN DI AKHIR KES PEMBELAAN [29] Di akhir kes pembelaan, YA Hakim bicara telah menilai keterangan SD6 dengan berhati-hati kerana SD6 tidak pernah menerima dan memeriksa si mati sebagai pesakit sewaktu hayatnya dan pandangan SD6 hanyalah dibuat berdasarkan laporan bedah siasat si mati. Oleh yang demikian, berkemungkinan keterangan dan pandangan SD6 itu memihak kepada perayu-perayu. SD6 juga tidak dapat merumuskan bahawa kematian si mati disebabkan oleh perbuatan si mati sendiri yang menahan dirinya daripada makan dan mengakibatkan kelaparan atau disebabkan oleh pihak lain. YA Hakim bicara membuat keputusan bahawa pandangan oleh SD6 tidak dapat menyangkal kes pendakwaan. [30] Sebaliknya, YA Hakim bicara membuat dapatan bahawa keterangan SP16 lebih dipercayai (credible) kerana SP16 bekerja dengan kerajaan dan tidak mempunyai apa-apa kepentingan terhadap kes ini. [31] Oleh itu, YA Hakim bicara mendapati pembelaan perayuperayu hanyalah bersifat penafian semata-mata dan telah gagal menimbulkan keraguan yang munasabah ke atas kes pendakwaan. Dengan itu pendakwaan telah berjaya membuktikan kesnya tanpa keraguan yang munasabah. Kedua-dua perayu disabitkan dengan kesalahan membunuh di bawah seksyen 302 Kanun Keseksaan dan dijatuhkan hukuman mati. 13

14 RAYUAN INI [32] Perayu-perayu telah mengemukakan 22 alasan rayuan dalam memorandum rayuan mereka. Namun, semasa rayuan di hadapan kami peguam bela yang terpelajar telah memberi fokus kepada isu yang berkaitan dengan keterangan pakar, elemen-elemen seksyen 300 (d), kegagalan pihak pendakwaan untuk menyiasat, keterangan anorexia nervosa, niat bersama dan pertuduhan yang kabur. Dicatatkan isu utama yang diperdebatkan dahulu melibatkan isu berkenaan dengan pertimbangan oleh YA Hakim bicara ke atas keterangan yang diberikan oleh saksi-saksi pakar terutamanya SD 6, SP15 dan SP16. Ini tepat sekali kerana penentuan isu tersebut akan mempengaruhi resolusi isu-isu yang berikutnya. KEPUTUSAN KAMI Keterangan Pakar [33] Isu yang ditimbulkan oleh peguam bela adalah sama ada YA Hakim bicara telah bertindak dengan betul apabila mengetepikan keseluruhannya keterangan pakar yang dipanggil oleh pihak-pihak terutamanya yang berhubung dengan sebab kematian si mati. Dihujahkan YA Hakim bicara telah tidak langsung menilai keterangan SD6 dengan menurut piawaian-piawaian yang telah diiktiraf selama ini. Dihujahkan juga bahawa YA Hakim bicara telah gagal untuk memberikan pertimbangan yang sewajarnya ke atas keterangan SD6 yang sebenarnya konsisten dengan keterangan yang diberikan oleh SP16, saksi pendakwaan sendiri. [34] Dalam mempertimbangkan isu ini adalah tepat untuk menyatakan semula kedudukan mantap prinsip berkenaan dengan peranan pakar dalam memberikan keterangan mereka di mahkamah. 14

15 Dalam kes Wong Swee Chin v PP (1981) 1 MLJ 212 dinyatakan bahawa peranan keterangan pakar adalah untuk membantu hakim dalam mencapai keputusannya. Bagaimanapun tanggungjawab penentuan isu secara muktamad dalam pertikaian akhirnya terletak ke atas hakim- Chin Sen Wah v PP (1948) MLJ 154; Sek Kim Wah v PP (1988) 1 MLJ 348. Selanjutnya, dalam mempertimbangkan nilai keterangan saksi pakar, Abdoolcader FJ dalam Dato Mokhtar bin Hashim v PP (1983) 2 MLJ 232 di muka surat 278 (MP) menyatakan:...their personality, and the impression made by them upon the trial judge eg, whether they confined themselves to giving evidence, or acted as advocates- powerfully and properly influence the mind of the judge who sees and hears them in deciding between them.. Dalam keadaan demikian, terutamanya berkenaan dengan pendapat siapakah yang harus diterima, tanggungjawab tersebut terletak ke atas hakim berkenaan dan jarang sekali diganggu oleh mahkamah atasan kecuali dapat ditunjukkan hakim berkenaan ternyata tersalah memahami keterangan tersebut atau penerimaan keterangan itu tidak berdasarkan alasan yang baik- rujuk Collector of Land Revenue v Allagappa Chettiar (1971) 2 MLJ 43, 46 (PC). Akhirnya, dalam kes Mahkamah Rayuan Jitweer Singh Ojagar Singh v Public Prosecutor (2016) 1 LNS 784 diyatakan: It is trite law that a judge must not consider expert evidence in a vacuum in the sense that the same should not be artificially separated from the rest of the evidence. When there is conflicting expert opinion, a judge should test it against the background of all the other evidence available in that particular case in order to decide which expert evidence is to be preferred. In particular, a judge must have regard to the direct evidence, whether in the form of oral evidence or 15

16 contemporaneous documents, and the overall circumstances material to the issue at hand. The version more consistent with these ought to be accepted as being more trustworthy and reliable. (Penekanan oleh saya) [35] Berdasarkan prinsip mantap tersebut, kami berpendapat YA Hakim bicara telah tidak terkhilaf atau salah arah dirinya apabila mempertimbangkan keterangan SD6 mahu pun SP15 dan SP16. Kami berpendapat penghujahan yang mengatakan YA Hakim bicara telah terkhilaf apabila menolak keseluruhan keterangan SD6 hanya semata-mata beliau telah dipanggil oleh pihak perayu-perayu amat tidak tepat dan tersasar. YA Hakim bicara berhak berbuat demikian dan tidak boleh dikatakan telah menolak keterangan SD6 tanpa alasan yang baik. [36] Apa yang cukup ketara, peguam bela bergantung sepenuhnya pada keterangan SD6 untuk menunjukkan bahawa terdapatnya kemungkinan kematian si mati disebabkan oleh faktor selain daripada yang dikemukakan oleh pendakwaan iaitu kemungkinan si mati menghidapi atau mengalami penyakit atau gejala anorexia nervosa dan faktor itu tidak boleh diketepikan begitu sahaja, yang dikatakan dilakukan di sini, tanpa diadakan penyiasatan selanjutnya. Kami dapati isu anorexia nervosa ditimbulkan semasa perbicaraan ini sebagai satu hipotesis sahaja yang tidak mempunyai asas untuk dibangkitkan. Dicatatkan dalam keterangannya SD6 mengatakan bahawa adalah sesuatu yang amat jarang bagi seorang wanita dalam lingkungan umur 20 tahun ke atas untuk mengalami anorexia nervosa. Menurut SD6 (ms 284: Jilid 3, Rekod Rayuan (RR)): I don t think there is any study or rate of prevalence of anorexia amongst women in early 20 s. Prevalent of anorexia is 0.5%-1.00% of adolescent girl. Very few of them have been found to be over 20. Very rare the numbers will 5% of patients 16

17 with anorexia. So rare over 20 to be anorexia, but it s not unheard of. (Si mati berumur 22 tahun pada masa kematiannya). Selanjutnya di muka surat 286: Jilid 3, RR, SD6 menyatakan lagi: P42- deceased died of starvation. Can t rule out anorexia starvation. Cant state self imposed on 3rd party. Further investigation would be required in the form of history. To find out if she had psychological condition, anorexia is known to recover sometimes on its own or with treatment. Her records in Indonesia might give some information. Depression would not cause anorexia nervosa. Depression very often found in patient with anorexia nervosa. Begitu juga- Leaving away from family it is possible can cause anorexia but I m afraid no literature to support ms 285: Jilid 3, RR. (Penekanan oleh saya) [37] Bagaimanapun semasa diperiksa balas, SD6 menyatakan (ms 289: Jilid 3, RR): S. The criteria of an anorexia nervosa were starvation and not anorexia nervosa? J: Yes S: You only shown post mortem report and the 2 Fomema forms? J: Yes. S: Any evidence that there were any other criteria that fitted anorexia nervosa? J: No only those. S: Any evidence that she refused to eat? J: No. S: Any information about distortion of body image? J: No. Selanjutnya, di ms 290 dan 291: Jilid 3, RR: 17

18 S: You had no access to history etc therefore you came out with conclusion that she suffering anorexia nervosa? J: No such conclusion by me. S: Your report is only talks about the symptoms of the person suffering anorexia nervosa? J: Yes. S: Nothing in your report can conclude that this deceased died of anorexia nervosa? J: Yes. S. It enhances your belief that she probably died of anorexia nervosa because there was abundance of food. Hence weight loss would show that she was not given food. J: Either one. Yes. Dan, di muka surat 291: Jilid 3, RR: S: Anorexia nervosa is an illness? J: Yes unconscious behavior. Main restriction is calory intake, restriction of energy intake as well as fat. S: Patient suffering anorexia nervosa definitely avoid fat and energy? J: It s usual. S: What food that s within that category? J: Any carbohydrate like grain, cereal, any kind of fat, animal fat, protein as well. S: Biscuits and chocolate? J: Yes. S: Person suffering from anorexia nervosa they would restrict those food? J: Yes. S: If there was evidence that person takes food mainly chocolates and biscuit, agree that s not indicate that she suffering from anorexia nervosa? J: Agree. [38] Diperhatikan keterangan SD6 banyak ditumpukan kepada konsep anorexia nervosa dan simptom-simptomnya. Bagaimana pun SD6 dengan jelas tidak boleh membuat kesimpulan bahawa kematian si mati disebabkan oleh anorexia nervosa. Daripada aspek ini memang tidak dinafikan ada persetujuan mengenainya oleh SD6 dan SP16. Walaupun bersetuju siasatan lanjut boleh dilakukan, SP16 dengan yakin mengatakan bahawa berdasarkan dokumen dan gambar-gambar yang dikemukakan si mati mengalami kes 18

19 kekurangan zat makan yang terlampau. Kematian si mati diyakini oleh SP16 disebabkan oleh kebuluran. Kriteria anorexia nervosa tidak dapat ditunjukkan. SP16 mengatakan possibility memang ada. Semasa disoal balas, SP16 memberi keterangan yang berikut: S. What are the common causes of death in anorexia nervosa? J: The complications. It affects all system in the body, heart, cardiovascular system causing the heart to decrease in size, causing the heart to be slower, renal system shut down, and many organs failure. Apabila ditanya mengenai cara untuk mendapatkan pendapat yang konklusif tentang anorexia nervosa, SP16 memberikan jawapan seperti yang berikut (ms 305: Jilid 3, RR): S: If only Isti Komariya is alive, the best person would be dia sendiri untuk mendapat maklumat yang saya kehendaki untuk fufill the criteria. Selain temu bual dengan patient, mereka yang duduk sekali dengan dia. In this case majikan. And the history from own family in Indonesia. [39] Daripada keterangan di atas, penilaian dan keputusan YA Hakim bicara berkenaan dengan kedudukan keterangan SD6 diwajarkan dan tidak terkhilaf. Kami berpendapat adalah tidak tepat untuk mengatakan YA Hakim bicara tidak menilai langsung keterangan SD6 sebelum memutuskan untuk tidak mahu menerimanya. Dalam penghakimannya YA Hakim bicara dengan jelas telah menilai keterangan SD6 dan menyatakan SD6 tried very hard to say that the Deceased was anorexic. (Alasan penghakiman di ms 35: Jilid 1 RR). YA Hakim bicara berhak bertindak sedemikian (Dato Mokhtar bin Hashim v PP, (supra). [40] Kami juga berpendapat keputusan YA Hakim bicara itu adalah betul kerana keterangan SD6 itu tidak seharusnya dipertimbangkan 19

20 secara berasingan (in a vacuum) dengan keterangan lain dalam kes ini seperti mana yang digariskan dalam kes Jitweer Singh Ojagar Singh v Public Prosecutor, (supra). Kami berpendapat keputusan YA Hakim bicara diwajarkan memandangkan keterangan SD6 hanyalah satu hipotesis yang tidak berasas dan tidak memerlukan siasatan lanjut kerana, inter alia: (a) semua keterangan mengenai tahap kesihatan si mati sama ada dalam lapuran pemeriksaan kesihatan FOMEMA seperti P6, P8, P11 atau dalam dokumendokumen lain seperti P7 dan P9, menunjukkan si mati dalam kesihatan yang terbaik, ceria dan sesuai untuk berkerja; (b) si mati telah menjalani latihan di syarikat Encik Wong Chee Wai (SP 4) (Pengurus Agensi Pekerjaan Instrumetic Sdn Bhd) selama 3 hari sebelum melapor diri di rumah perayu pertama. Si mati diberikan makan sebanyak 3 kali sehari dan tiada apa-apa pemasalahan kesihatan atau sikap dilaporkan terutamanya kepada perayu pertama; (c) kesemua laporan pemeriksaan kesihatan dengan jelas menyatakan si mati, di bawah kluster Medical History : Category 1 Diseases/ Category 2, (P11)(8), tidak menghidapi inter alia apa-apa penyakit kronik seperti kanser, kencing manis, peptic ulser,dan batuk kering yang menurut Puan Siti Hawa binti Mohd. Taib (SP3), pegawai dietetik di PPUM, boleh memberi kesan kepada keperluan tenaga yang meningkat secara mendadak. Di bahagian penyakit psikiatrik, dipaparkan sejak mula berkhidmat sehingga 20

21 (d) kematiannya, keputusan pemeriksaan dengan jelas menunjukkan keputusan yang negatif; Dr Cheah Swee Yiang (SP2), Pengamal Perubatan Persendirian di Klinik Teoh & Cheah, dalam surat pengesahannya di eksibit P9 jelas menyatakan setakat pada : She was generally well with no significant past medical history. Clinically she has no evidence of bruises or cuts. BP=120/80...Weight 41 kg. Systemic examination showed no abnormality. Her urine and blood tests were all normal. Chest Xray was normal. She was certify (sic) fit to work on 13/5/2010. (e) si mati telah berkerja hampir dua tahun dengan perayuperayu dan sejarah kesihatannya adalah terbaik. Orang yang paling sesuai untuk memaklumkan kedudukan kesihatan si mati bagi tujuan pencarian gejala anorexia nervosa sudah semestinya keluarga perayu-perayu. Namun tiada seorang pun dalam keluarga perayu-perayu termasuk SP13 dan SP14 menyatakan si mati ada menunjukkan ciri-ciri simptom anorexia nervosa. Dicatatkan apa yang telah dimaklumkan kepada SP10, pegawai penyiasat, hanyalah mengenai pemakanan yang dikatakan ada disediakan dan melimpah di rumah perayu. Perayu kedua semasa memberikan keterangan ada menyatakan bahawa dia ada melihat si mati melihatlihat dirinya dalam cermin di dalam bilik perayu kedua dan kononnya suaminya tidak suka perempuan gemuk. 21

22 Tiada langsung keterangan yang menunjukkan persoalan tentang wujudnya tanda-tanda atau ciri-ciri anorexia nervosa dimaklumkan kepada SP10 semasa siasatan dijalankan. Agak mustahil perkara sejelas ini tidak disedari oleh perayu-perayu sedangkan SD6 secara jelas mengatakan simptom tersebut boleh disedari atau boleh dilihat! Natijahnya, gejala tersebut tidak berlaku dan tidak berkemungkinan; (f) SP13, SP14 dan perayu-perayu ada mengatakan si mati ada mencuri makanan seperti biskut, coklat, buahbuahan, dan sup. SP16 dan SD6 mengesahkan makanan seperti biskut dan coklat akan dielakkan oleh orang yang menghidapi penyakit anorexia nervosa; (g) laporan autopsi juga (P42) tidak menunjukkan kerosakan pada organ-organ dalaman penting seperti jantung yang disebabkan oleh anorexia nervosa; (h) dicatatkan tiada apa-apa dalam buku diari si mati viz. P16A, yang menunjukkan catatan mengenai suaminya. Apa yang ketara, sepertimana dinyatakan oleh Lasmi bte Mohadi (SP5), seorang pembantu rumah Indonesia yang berjiran, catatan di situ lebih merupakan luahan rindu (kangen) si mati kepada orang tuanya. Diperhatikan dalam diari P16A ada juga dicatatkan yang si mati tidak dapat menghubungi mereka kerana tidak dibenarkan menggunakan apa-apa jenis alat komunikasi. Yang lebih ketara lagi ada catatan di situ berkemungkinan merujuk pada tempoh masa perkhidmatan si mati pada tahun pertama dengan perayu pertama. Ini dapat dilihat daripada catatan 22

23 berkenaan 8 bulan aku ngak erti (ms 612: Jilid 6 RR). Tarikh merujuk masa pada tahun kedua dan pada tarikh itu SP2 jelas mengatakan si mati bersih daripada apa-apa lebam atau calar-calar di badannya. Menurut SD6, kerinduan yang lama bukan merupakan salah satu tanda atau penyebab anorexia nervosa. [41] Dalam keadaan di atas, kami berpendapat YA Hakim bicara diwajarkan untuk tidak menerima keterangan SD6 berbanding dengan SP16 dan SP15. YA Hakim bicara tidak boleh dikatakan telah terkhilaf dan tersalah arah dirinya. Kes Sek Kim Wah v Public Prosecutor (1988) (supra) menyokong tindakan tersebut. [42] Susulan itu juga, kami berpendapat tiada kelompangan telah berlaku untuk mewajarkan siasatan lanjut oleh pendakwaan bagi tujuan mengetepikan kemungkinan adanya anorexia nervosa. Harus dicatatkan kemungkinan (possibility), terutamanya dalam bidang perubatan, biasa ditimbulkan dalam semua keadaan tetapi tidak semestinya betul atau berkemungkinan besar boleh terjadi. Walaupun kemungkinan itu hendak ditimbulkan secara hipotesis, hipotesis itu haruslah diuji agar terbentuk satu tesis yang boleh terjumlah, bagi tujuan perbicaraan jenayah, kepada satu keraguan yang munasabah. Bagaimana pun hipotesis anorexia nervosa tersebut gagal dimantapkan dalam limpahan keterangan ikut keadaan di sini yang jelas menyokong hanya satu sahaja kesimpulan iaitu kedua-dua perayu telah melakukan ketinggalan salah yang mereka ketahui sebegitu sekali berbahaya dan besar kemungkinan menyebabkan kematian si mati. Dalam premis ini, YA Hakim bicara 23

24 telah membuat dapatan yang betul apabila tidak menerima saranan SD6 itu. Kami tidak mempunyai alasan yang kukuh untuk mengganggu keputusan itu. Elemen-elemen Seksyen 300 (d) Kanun Keseksaan [43] Peguam bela yang terpelajar menegaskan YA Hakim bicara telah terkhilaf apabila memutuskan bahawa kehendak seksyen 300 (d) Kanun Keseksaan telah berjaya dibuktikan oleh pendakwaan. Peguam bela, walaupun bersetuju pemakaian seksyen 300 (d) oleh YA Hakim bicara sebagai tepat, menekankan bahawa YA Hakim bicara telah terkhilaf apabila gagal untuk menghayati elemen-elemen yang dikehendaki oleh seksyen tersebut, khususnya: (a) (b) kegagalan pendakwaan untuk membuktikan perbuatan perayu-perayu adalah sebegitu sekali berbahaya (imminently dangerous); kegagalan pendakwaan untuk membuktikan mana antara perayu-perayu yang mengetahui bahawa perbuatan mereka sudah pastinya membawa kepada kematian dan bukan sekadar kecederaan parah (grievious hurt). Berkaitan (a), dihujahkan terdapatnya keraguan berkenaan dengan bilakah keadaan si mati mula merosot. Walaupun pertuduhan menggariskan suatu tempoh selama 13 bulan yang dikatakan si mati dinafikan (deprived) makanan yang mencukupi dan yang menyebabkan kematiannya, namun dalam kes ini agak sukar untuk menentukan bilakah perbuatan yang diadukan itu berlaku dan untuk berapa lama. Selanjutnya, dihujahkan kes pendakwaan yang berdasarkan penafian makanan secara perlahan-lahan (gradual) 24

25 akan bertentangan dengan kehendak bahawa perbuatan itu mestilah sebegitu sekali berbahaya. Manakala untuk (b), dihujahkan YA Hakim bicara bukan sahaja telah tersalah arah dirinya malahan telah gagal mengarahkan dirinya mengenai undang-undang yang terpakai apabila gagal untuk membezakan kehendak bahawa perayu-perayu mengetahui yang si mati sedang menghadapi maut (dying) dengan keadaan si mati yang tidak sihat (unwell). Peguam bela telah mengemukakan tujuh faktor yang menyokong dakwaan bahawa perayu-perayu berkemungkinan berpendapat si mati hanyalah sekadar tidak berapa sihat. Faktor-faktor tersebut, ringkasnya: (a) tiadanya keterangan yang menunjukkan mana-mana perayu menghalang si mati daripada makanan. Sebenarnya, keterangan menunjukkan terdapatnya makanan yang banyak dan tersedia untuk si mati pada setiap masa; (b) tiadanya keterangan tentang si mati mengadu sakit dada yang dialaminya yang boleh menunjukkan dia mengalami pneumonia; (c) si mati tidak terlantar di katil (bed-ridden) sebelum kematiannya; (d) mereka mempunyai niat untuk menyelamatkan si mati apabila menghantar si mati ke hospital apabila mengetahui si mati tidak sihat pada pagi berkenaan dan bukan sebaliknya; (e) mereka tidak mungkin boleh mengetahui dengan tepat bahawa si mati sedang di ambang maut kerana si mati berkemungkinan besar tidak memaklumkan dan merahsiakan penyakit (disorder) yang dihidapinya iaitu 25

26 anorexia nervosa seperti mana yang dinyatakan oleh SD6 dan SP16 dalam keterangan mereka; (f) pendakwaan telah gagal menunjukkan apa-apa motif oleh kedua-dua perayu, dalam kes ini yang bergantung pada keterangan ikut keadaan, untuk mencederakan atau mematikan si mati; (g) hakikat kontrak si mati akan tamat 3 bulan selepas kematiannya menunjukkan kedua-dua perayu tidak mungkin, walaupun jika mereka tidak menyukai si mati, mempunyai niat untuk membunuh atau mengetahui si mati sedang di ambang maut. Jika mereka mempunyai niat atau pengetahuan tersebut, kematian si mati akan diketahui dengan cepat. [44] Bagi tujuan mempertimbangkan hujahan tersebut, ketepatan di sini untuk merujuk kepada peruntukan seksyen 300 terutamanya klausa (d). Amnya, seksyen 300 Kanun Keseksaan memperuntukkan: "Except in the cases hereinafter excepted, culpable homicide is murder:- (a) if the act by which the death is caused is done with the intention of causing death; (b) if it is done with the intention of causing such bodily injury as the offender knows to be likely to cause the death of the person to whom the harm is caused; (c) if it is done with the intention of causing bodily injury to any person, and the bodily injury intended to be inflicted is sufficient in the ordinary course of nature to cause death; or (d) if the person committing the act knows that it is so imminently dangerous that it must in all probability cause death, or such bodily injury as is likely to cause death, and commits such act without any excuse for incurring the risk of 26

27 causing death, or such injury as aforesaid." ( Penekanan oleh saya). Diperhatikan bahawa klausa (a), (b) dan (c) menunjukkan (contemplate) keperluan niat dalam apa jua bentuk. Klausa (a) menghendaki adanya niat untuk menyebabkan kematian. Klausa (b) dan (c) menghendaki adanya niat untuk menyebabkan bencana tubuh. Sebaliknya, klausa (d) tidak memerlukan kehendak niat untuk menyebabkan kematian ataupun bencana tubuh. Tuntasnya, niat bukanlah satu kehendak dalam klausa (d); apa yang mesti dibuktikan ialah pengetahuan bahawa perbuatan (act) berkenaan besar kemungkinan akan menyebabkan kematian. (lihat Inder Singh v. Crown [1928] ILR 10 Lah; PP v Kenneth Fook Mun Lee (No 2) (2003) 3 MLJ 581). Telah diputuskan juga bahawa kehendak klausa (a), (b) dan (c) perlu disingkirkan dahulu sebelum klausa (d) terpakai. (lihat PP v Kenneth Fook Mun Lee (supra).; Hasta Ismail v. Emperor AIR [1937] Lah 593; Behari v. State AIR [1953] All 203). [45] Skop peruntukan seksyen 300 klausa (d) telah dibincangkan dalam banyak kes. Pengolahan yang jelas telah diberikan oleh YA Augustine Paul H (ketika itu) dalam kes PP v Kenneth Fook Mun Lee, supra, ms 606 et seq sebagaimana yang berikut: The criminality liability of the accused under clause (d) That brought into focus the liability of the accused under clause (d). It must be observed that this clause is not intended to apply to cases in which a person intends to inflict an injury likely to cause death because it speaks of knowledge and not of intention of an injury likely to cause death (see Behari v. State AIR [1953] All 203). Thus, as I said earlier, section 86 (2) is inapplicable to this clause. A matter of immediate concern, bearing in mind the submission advanced by the defence, is the circumstances in which it can be invoked. The defence 27

28 contended that it is confined in its operation to instances similar to that contained in illustration (d) of section 300. It reads as follows:- "A without any excuse fires a loaded cannon into a crowd of persons and kills one of them. A is guilty of murder, although he may not have had a premeditated design to kill any particular individual." This refers to a situation where the act of the accused is directed against no one in particular. The issue for determination is whether this clause applies only to cases envisaged by the illustration. It must first be observed that illustrations to a section are not an exhaustive explanation of the operation of the section. They are merely useful guides to ascertain the meaning of a section (see Munah bte Ali v. PP [1958] 1 LNS 40; [1958] MLJ 159; Ramamoorthy v. PP [1948] 1 LNS 51; [1948] MLJ 43). They cannot therefore be construed as constituting the section itself thereby controlling its whole meaning (see Purshoftam Ishvar Amin v. Emperor AIR [1921] Bom 3). Thus in commenting on the clause The Penal Law of India by Dr Sir Hari Singh Gour 11th Ed Vol 3 says at p 2460:- "It has been stated before that this clause was intended to meet a case where the act of the accused is directed against no one in particular (see sec 299). But this is by no means necessary, nor, indeed should the clause be held confined only to such cases. For, there are cases in which a single individual may be the target of the accused's malice as in the case of the mother exposing her illegitimate child in the hope that it may be picked up but with the certain knowledge that its exposure will in all probability compass its death." In considering the extent of the clause the Indian Supreme Court said in State of Madhya Pradesh v. Ram Prasad AIR [1968] SC 881 that although it is usually invoked in those cases where there is no intention to cause the death of any particular person, as shown by the illustration, it may on its own terms be used in those cases where there is such callousness towards the result and the risk taken is such that it may be stated that the person knows that the act is likely to cause death or such bodily injury as is likely to cause death. In that case it was held that the case of the accused fell within clause (d) when the accused's mistress died as a result of her dress being set on fire by him. In Gyarsibai v..state [1953] MB 61 there were constant quarrels between the accused and her sister-in-law. In one of the quarrels the accused was asked to leave the house. Thereupon she took her three infant children and jumped into a well with them. She survived but the children died. It was held that it cannot be said that the accused did not have the knowledge that her act was so imminently dangerous as to cause the death of her children; it cannot be said that she was in such an abnormal state of mind that she could not have any knowledge of the nature of her act;- the fact that the quarrels between the accused and her sister-in-law 28

29 had made her life become unbearable cannot be regarded as a valid justification for her act of jumping into a well with her children. Accordingly she was found guilty of murder under clause (d). Be that as it may, and in any event, in this case the act of the accused was not directed specifically at the deceased in particular as any other person similarly circumstanced as she would have suffered the same fate. I was therefore satisfied that the facts of this case are capable of coming within the ambit of clause (d) subject, of course, to fulfilment of the requirements of the clause.(penekanan oleh saya). Clause (d) requires proof of the following:- (a) the person committing the act must know that it is so imminently dangerous that it must in all probability cause death, or such bodily injury as is likely to cause death; (b) the act must have been committed without any excuse for incurring the risk of causing death, or such injury. I considered whether the two ingredients have been proved in order to determine whether the prosecution had made out a prima facie case against the accused. Ingredient (a) The knowledge which accompanies the act must be that the act was so imminently dangerous that it must in all probability cause death or such bodily injury as is likely to cause death. Knowledge is an awareness of the consequences of an act (see Basdev v. State of Pepsu AIR [1956] SC 488). It is a mental act and must be inferred from the facts and circumstances of a particular case. In dealing with the manner of ascertaining knowledge The Penal Law of India by Sir Hari Singh Gour 11th Ed Vol 3 says at p 2381:- "Criminal knowledge, is then, in such cases demonstrated a posteriori. It takes into account not only knowledge but means of knowledge, not only the knowledge which is, but which, judging from the effect, ought to have been in the accused. A person may then truthfully declare that he did not know that his act was likely to cause death and yet he may be rightly found to have had that knowledge. The truth is that in civil cases arising out of tort as well as in criminal cases, the standard which the Court fixes before itself is that of a reasonable man and the question it ultimately asks itself is, not whether the accused had the knowledge, but whether as a reasonable man he could have had that knowledge. And for this purpose, the act itself is the real test." 29

30 Selanjutnya: In commenting on the words "imminently dangerous" in clause (d) The Penal Law of India by Dr Sir Hari Singh Gour 11th Ed Vol 3 says at p 2459:- "The question whether an act is imminently dangerous depends upon the nature of the act and its evident risk to human life. The word 'imminently' implies a risk which is both threatening and near." As Modi J said in Janardan Prasad v. State of Rajasthan [1977] Cr LJ 68 at p 72:- "The earlier part of this clause refers to the cases where the act of the accused is itself so imminently dangerous that it must, in all probability, cause death or such bodily injury as is likely to cause death. The emphasis in the preceding part of clause 4 is on the imminently dangerous nature of the act itself." Seterusnya, dan berkaitan dengan sari pati (b), dinyatakan: Ingredient (b) In order for there to be an offence under clause (d) the act must have been wholly inexcusable. In commenting on this ingredient The Penal Law of India by Dr Sir Hari Singh Gour 11th Ed Vol 3 says at p 2458:- "The expression 'without any excuse' means without any exculpatory circumstances other than those mentioned in the five exceptions to this section. The word 'excuse' here means something which is a justification of the act and does not merely mitigate the crime." In Emperor v. Mt Dhirajia AIR [1940] All 486 a woman was ill-treated by her husband. There was a quarrel between the two and the husband had threatened that he would beat her. During the night the woman took her six-month old baby and went away from the house. When she suddenly saw her husband behind her she got into a panic and jumped down a well nearby with the baby in her arms. The baby died and the woman recovered. She was charged with the murder of the child. It was held that an intention to cause the death of the child could not be attributed to the woman, though she must be attributed with the knowledge - however primitive or frightened she must have been - that such an imminently dangerous act as jumping down the well was likely to cause the child's death but the culpable homicide did not amount to murder because, considering the state of panic she was in, there was excuse for incurring the risk of causing death within the meaning of clause (d). In this case the accused was not in the plight of the woman as in the case that I have just referred to. He shot at the deceased when she refused to open the door of her car and 30

31 had absolutely no reason to do so. In such circumstances the firing of the shot at her is wholly inexcusable both on legal and moral grounds. It does not fall within any of the exceptions enumerated in section 300. I was therefore satisfied that the prosecution had established that the act of the accused was wholly inexcusable. [46] Sebelum mengaplikasikan prinsip-prinsip di atas dalam menentukan rayuan ini, perhatian harus diberikan kepada pendekatan yang diambil oleh pihak pendakwaan dan YA Hakim bicara berkenaan dengan actus reus kesalahan di sini. Ini merupakan aspek yang kritikal kerana pemahaman pendekatan tersebut mempunyai implikasi serius ke atas penentuan rayuan ini. Peguam bela terpelajar memberikan tumpuan kepada pencarian perbuatan positif perayu-perayu viz. melakukan suatu perbuatan tanpa mengambil kira dengan jelas peninggalan yang menyalahi undang-undang (illegal omission). Manakala pendekatan pendakwaan dan YA Hakim bicara pula berdasarkan melakukan suatu perbuatan dalam bentuk positif dan juga peninggalan yang menyalahi undang-undang. [47] Tidak boleh dipertikaikan bahawa ungkapan melakukan suatu perbuatan yang disebut dalam seksyen 299 dan 300 Kanun Keseksaan merangkumi juga sesuatu peninggalan. Seksyen 32 Kanun Keseksaan memperuntukkan: In every part of this Code, except where the contrary intention appears from the context, words which refer to acts done extend also to illegal omission. Menyalahi undang-undang (illegal) ditakrifkan dalam seksyen 43 begini: The word illegal or unlawful is applicable to everything which is an offence, or which is prohibited by law, or which furnishes ground for a civil action. 31

32 And in respect of the word illegal, a person is said to be legally bound to do whatever it is illegal in him to omit. Seterusnya, peruntukan di atas perlulah dibaca bersama dengan seksyen 36 yang memperuntukkan: 36. Wherever the causing of a certain effect, or an attempt to cause that effect, by an act or omission, is an offence, it is to be understood that the causing of that effect partly by an act and partly by an omission is the same offence. ILLUSTRATION A intentionally causes Z s death, partly by illegally omitting to give Z food, and partly by beating Z. A has committed murder. [48] Ratanlal & Dhirajlal s Law of Crime, Edisi ke-27, memperjelaskan lagi dengan menyatakan, inter alia: 9. Act whether includes omission - One may suffer death by the omission on the part of someone else in loco parentes. If there is a duty to act, an omission to perform resulting in death of one under care would entail liability for culpable homicide not amounting to murder. The important limitation is that there can be no liability for an omission in the absence of a duty to act. Such duties are duties of parents in respect of children, duty of Jail Superintendent in respect of prisoners, mutual duties between husband and wife and duties arising out of contract or undertaking. (Penekanan oleh saya). By section 32, words which refer to acts done, extend also to illegal omissions and the word illegal is applicable to everything which is an offence, or which is prohibited by law, or which furnishes ground for a civil action (section 42, supra) In Gora Chand Copee, Sir Barnes Peacock stated: In speaking of acts, I, of course, include illegal omissions.(ms 1417) (Tekanan diberikan).. It will, therefore, appear that if death is caused (i) by an illegal omission with the intention that such omission should cause death; or (ii) by an illegal omission with the intention that such omission should cause such bodily injury as is likely to cause death; or 32